Αρθούρος Ρεμπώ: μπίτνικ ποιητής, συμβολιστής, σουρεαλιστής, επαναστάτης, πρωτοπόρος ομοφυλόφιλος και εμπνευσμένος ναρκομανής, «ένα από τα υψηλότερα “πνεύματα” μέσα στο σώμα ενός άγριου και τρομερού παιδιού» (Ζακ Ριβιέρ).
Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1854, στη Σαρλβίλ, πόλη της βορειοανατολικής Γαλλίας, πρωτεύουσα του διαμερίσματος των Αρδεννών. Εκεί έζησε τα νεανικά του χρόνια, πριν ξεκινήσει τα ταξίδια του σε διάφορές Ευρωπαϊκές πόλεις. Καθ’ όλη την σύντομη διάρκεια της ζωής του, περιπλανήθηκε σε δεκατρείς διαφορετικές χώρες. Παράλληλα με την συγγραφική του δραστηριότητα, έζησε ως επαίτης, εργοστασιακός εργάτης, λιμενεργάτης, μισθοφόρος, παιδαγωγός, ναυτικός, εξερευνητής, έμπορος, λαθρέμπορος όπλων, αργυραμοιβός και για ορισμένους κατοίκους της νότιας Αβησσυνίας, ως μουσουλμάνος Προφήτης. (Όπως ο ίδιος άλλωστε πίστευε, ο αληθινός ποιητής δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα είδος προφήτη, ικανό να πλάσει μία νέα πραγματικότητα, ψάχνοντας και ερευνώντας το άγνωστο). Σήμερα, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εκπρόσωπους του συμβολισμού.
«Η ηθική είναι η αδυναμία του εγκεφάλου» (Αλχημεία του λόγου)
Παρά του ότι εγκατέλειψε την ποίηση όταν ήταν μόλις 20 ετών, τα έργα του θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά. Από αυτόν επηρεάστηκαν οι: Πάμπλο Πικάσο, Αντρέ Μπρετόν, Ζαν Κοκτώ, Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Bob Ντύλαν και ο Τζιμ Μόρρισον.Ήταν ο πρώτος ποιητής που βίωσε την περιπέτεια της ομοφυλοφιλίας (η συμβίωσή του με τον ποιητή Πωλ Βερλαίν παραλίγο να του στερήσει την ίδια του την ζωή, όταν ο Βερλαίν, σε κατάσταση μέθης, πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Ρεμπώ στο αριστερό του χέρι.) Ο Ρεμπώ, θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως πρότυπο κοινωνικής αλλαγής, και ταυτόχρονα καυτηρίαζε έντονα την ηθική των συντηρητικών αστών της εποχής. Ενέπνευσε σχεδόν 4 γενιές καλλιτεχνών της αβάν-γκαρντ και αφήνοντας τα σημάδια του ανεξίτηλα στον χρόνο, συνεχίζει να αποτελεί σύμβολο επαναστάτη-καλλιτέχνη για πολλούς: «Όλη η γνωστή λογοτεχνία είναι γραμμένη στη γλώσσα της κοινής λογικής – εκτός από εκείνη που έχει γράψει ο Ρεμπώ», (Πωλ Βαλερύ). Ο Αλμπέρ Καμύ μάλιστα τον χαρακτήρισε ως τον «ποιητή της εξέγερσης, και μάλιστα τον σημαντικότερο απ’ όλους», ενώ ο Δρ Ζάκμεν-Παρλιέ, «Ένας επηρμένος διανοητικά έκφυλος με την επιπρόσθετη επιπλοκή, σε περιόδους λογοτεχνικής παραγωγής, του τοξικού παραληρήματος».
«Το πρώτο καθήκον του ανθρώπου που επιθυμεί να γίνει ποιητής είναι να γνωρίσει πλήρως τον εαυτό του. Ανιχνεύει το μυαλό του, το εξετάζει, το δοκιμάζει και μαθαίνει να το χρησιμοποιεί. Μόλις γνωρίσει το μυαλό του, πρέπει να το καλλιεργήσει».
(Επιστολή προς Πωλ Ντεμενύ, 15 Μαΐου 1871)
Μετά το θάνατό, του στις 10 Νοεμβρίου του 1891, σύσσωμος ο αστικός τύπος τον παρουσίαζε ως έναν «πρόστυχο ομοφυλόφιλο», «τεμπέλη» και «τρομοκράτη»…
Πηγή: eagainst.com