Εμπρός Έλληνες! Με τραπεζίτη πρωθυπουργό να σώσουμε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Μια πεταλουδίτσα η χώρα μας, που τα φτερά της προκαλούν χρηματιστηριακές καταιγίδες στη Ν. Υόρκη. Πάντως όσα συμβαίνουν στον τόπο είναι απλώς η τελευταία πράξη ενός πολιτικού δράματος που ξεκίνησε τη Μεταπολίτευση και τώρα ολοκληρώνεται. Κι είναι σπάνιο να βλέπεις να ξετυλίγεται εμπρός σου, σαν σε τηλεοπτικό live, η κατάληξη μιας ολόκληρης εποχής. Τους τίτλους τέλους μιας παράστασης την οποία δεν συγκροτούν πολιτικοί, πολιτικές, άνθρωποι με σάρκα και οστά, αλλά μόνον ρόλοι. Μάσκες χωρίς πρόσωπα. Ο Forrest Γ.Α.Π. έπαιξε με ανέμπνευστο τρόπο τον ρόλο του πρωθυπουργού που θέλει, αλλά δεν μπορεί να σώσει την πατρίδα-παρτίδα, πανικόβλητος ενώπιον των ευθυνών του. Ο Πάγκαλος ξεκίνησε ως ο χαριτωμένος μπουνταλάς που λέει δυσάρεστες αλήθειες – στον ρόλο αυτό είχε διαλάμψει παλαιότερα ο Στέφανος Μάνος – για να καταλήξει σε βωβό πρόσωπο που τρώει επί σκηνής και για αυτό δεν μιλάει. Ο Σαμαράς είναι ο μοναχικός καβαλάρης που επιστρέφει από τα παλιά και θέλει να πάρει πολυκαιρισμένη εκδίκηση ισορροπώντας ανάμεσα στο φιλμ νουάρ και το μπουρλέσκ – κυρίως λόγω των συμβούλων του. Ενώ ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος τα παίζει όλα για όλα, θέλει τα πάντα τώρα, γεννήθηκε – νομίζει – για αυτό, αφού δικαίως είναι πρωταγωνιστής φιλμ του μυαλού του «Ο τυχοδιώκτης των 5 Ηπείρων». Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι κομπάρσοι, που ονειρεύονται όμως να γίνουν σταρ, έχουν μάθει τις ατάκες τους, τις λένε μηχανικά, ακόμα και ο θυμός τους είναι τεχνητός, και έπειτα πηγαίνουν σπίτια τους για να ονειρευτούν τι καλά που θα ήταν αν έπαιζαν σε άλλο έργο. Γιατί περί αυτό πρόκειται. Όλοι, δυστυχώς, παίζουν σε λάθος έργο, παρασυρμένοι από έναν σκοτεινό σκηνοθέτη που όμως βλέπει πολύ μακριά και φιλοδοξεί πρωτίστως να τους γελοιοποιήσει ενώπιον της Ιστορίας· οψέποτε έρθει η ώρα. Λόγια, πόζες, μούτες, μονόλογοι, διάλογοι, υποκλίσεις, φάλτσες άριες και ρετσιτατίβα της συμφοράς, ιδού το πολιτικώς ομιλείν και το πολιτικώς πράττειν. Απλώς και η εκφώνηση μόνον των ονομάτων τους μπορεί πια να δημιουργεί κλαυσίγελο και χάχανα στο κοινό. Τα ονόματά τους δηλαδή σαν ατάκες επιθεώρησης. Ας το επιχειρήσουμε: Παπουτσής! Πρωτόπαπας! Άδωνις! Ρέππας! Χυτήρης! Αβραμόπουλος! Σπηλιωτόπουλος! Μιλένα! Λιάνα! Ροντούλης! Ευθυμίου! κ.λπ. Η αλήθεια πάντως είναι πως όσο ευθυμήσαμε, ευθυμήσαμε. Τώρα la commedia e ja finita, τα παρασκήνια αδειάζουν, οι ηθοποιοί βγάζουν τις περούκες και τις μάσκες τους. Και στο ημίφως της πλατείας απλώνεται ανησυχητική σιωπή. Και τώρα τι κάνουμε; Οι ρόλοι ήταν μια κάποια λύσις. Τώρα πίσω από την αυλαία καραδοκεί ο σκοτεινός σκηνοθέτης…συνέχεια…