Του Τάσου Παππά
Ακόμη και οι γκουρού του νεοφιλελευθερισμού δυσκολεύονται να υποστηρίξουν τις επιλογές τους. Όταν το επιχειρούν με όρους οικονομικής επιστήμης ερωτοτροπούν με την ελαφρότητα. Κάποτε οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης ήταν συνετοί, μερικές φορές και ταπεινοί. Απέφευγαν τις προκλήσεις. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεράσει κάθε όριο κυνισμού. Ο πρώην μαοϊκός, σήμερα εκφραστής της πιο στυγνής εκδοχής της «φιλελεύθερης» ολιγαρχίας, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, απαντώντας στα πιεστικά ερωτήματα πολιτών για το θέμα της ανεργίας εκστόμισε το αμίμητο: «Αν δεν μπορείς να βρεις δουλειά στη χώρα σου, μπορείς να πας να δουλέψεις σε άλλη χώρα της Ευρώπης… Δεν έχουμε το μαγικό ραβδί για να δημιουργήσουμε δουλειές».
Ιδού, λοιπόν, η προοπτική που προσφέρει στους νέους ανθρώπους ο κ. Μπαρόζο. Άνεργοι και υποψήφιοι άνεργοι μαζέψτε τα μπογαλάκια σας, φιλήστε σταυρωτά φίλους και συγγενείς, πάρτε μαζί σας και ένα ΣΙ-ΝΤΙ με τραγούδια του μεγάλου Στέλιου Καζαντζίδη [να περιέχει οπωσδήποτε το εμβληματικό «Στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές»] και το ταξίδι της επιστροφής στη δεκαετία του ’60 μόλις αρχίζει.
Είπε, επίσης, ο πολύς Μπαρόζο ότι «δεν έχουμε το μαγικό ραβδί για να δημιουργήσουμε δουλειές». Μα, αυτός και οι ομόσταβλοί του δεν μας έλεγαν, ότι με τη λιτότητα, τον περιορισμό των μισθών και των συντάξεων, την εκλογίκευση [δηλαδή το ξεπάστρεμα] του κράτους πρόνοιας, τη συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών, τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, θα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση και, σε τελική ανάλυση, θα συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας για την τρυφηλότητα και τη σπατάλη της προηγούμενης φάσης;
Τι συνέβη και πήγαν όλα στραβά; Μήπως είναι καταστροφική η συνταγή; «Όχι», επιμένουν, «δεν φταίει η συνταγή, ευθύνονται όσοι ανέλαβαν να την εφαρμόσουν και οι λαοί που δεν εννοούν να πειθαρχήσουν».
Μέχρι, λοιπόν, οι πολιτικοί να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, θα έχουμε λιτότητα. «Θα έχουμε όλοι λιτότητα;» Πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας. Η σκληρή δημοσιονομική πολιτική δεν πλήττει τους έχοντες και τους κατέχοντες. Δεν τους αφορά, δεν τους ακουμπά.
Παραδείγματα πολλά: Στην Ισπανία από το 2008 μέχρι το 2012, η φορολογία των επιχειρήσεων μειώθηκε κατά 64% σύμφωνα με την έγκριτη και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Ελ Παϊς». Το επιχείρημα που συνόδευε αυτήν την επιλογή ήταν ότι με τη μείωση της φορολογίας οι επιχειρηματίες θα έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν νέους εργαζόμενους στις εταιρείες τους. Είδατε να γίνεται κάτι τέτοιο στην Ισπανία; Αντιθέτως, η ανεργία καλπάζει ακάθεκτη.
Στην Πορτογαλία –υποτίθεται ότι ήταν ο καλύτερος μαθητής της τρόικας- η ανεργία των νέων αγγίζει ποσοστά της τάξεως του 54%. Η πιο επικερδής δραστηριότητα σ’ αυτή τη χώρα είναι πια η δημιουργία ενεχυροδανειστηρίων, στα οποία καταφεύγουν οι Πορτογάλοι για να «σκοτώσουν» τα χρυσαφικά και τα ασημικά των οικογενειών τους , προκειμένου να τα βγάλουν πέρα.
Στην Ελλάδα δεν χρειάζονται πολλά αποδεικτικά στοιχεία. Οι τράπεζες της Ελβετίας και οι επιχειρήσεις real estate στις πλούσιες περιοχές του Λονδίνου κάνουν χρυσές δουλειές με τους «πένητες» Έλληνες κομπραδόρους.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η ανισότητα χτυπάει ταβάνι. Ένα νούμερο είναι αρκετό για να καταλάβει ο καθένας τι είδους κοινωνίες χτίζει ο καπιταλισμός-καζίνο: οι πλουσιότεροι 400 επιχειρηματίες της χώρας κατέχουν σήμερα 1,7 τρισ δολάρια, κάτι που ισοδυναμεί με το ετήσιο εισόδημα 64.000.000 [ναι, για εκατομμύρια πρόκειται] συμπατριωτών τους.
Είναι υπερασπίσιμο αυτό το μοντέλο; Προφανώς όχι. Το γεγονός ,όμως, ότι το 99% των πολιτών που έχουν κάθε συμφέρον να το ανατρέψουν δεν έχουν ακόμη βρει τον τρόπο να το κάνουν, του δίνει ανάσες ζωής.
Πηγή: aixmi.gr