Μαυρογιαλούρος
Η πορεία του Ακη Τσοχατζόπουλου ταυτίζεται με την πορεία της χώρας από τη Mεταπολίτευση και εντεύθεν. Πάθος για εξουσία, υπερανάπτυξη (ψευδής) οικονομική, πόζα και επιφάνεια. Στο βάθος το πολιτικό κενό. Το φούσκωμα, προσωπικό και εθνικό, έμελλε να σκάσει και να διαλυθεί.
Πέρα από την οργή, που όλοι θέλουν να ξεσπάσουν στον αποδιοπομπαίο τράγο, εκείνο που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία είναι η θλίψη για όσα θα μπορούσε να κάνει η χώρα και όχι μόνο δεν έκανε, αλλά έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να σταματήσει την κατρακύλα της. Οντως ο Τσοχατζόπουλος είναι ο καθρέφτης αυτής της κοινωνίας, που δεν δίστασε να χλευάσει και να καταρρακώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, πρεσβεύοντας το επικίνδυνο δόγμα ότι αυτοί δεν χρειάζονται όταν μιλάει ο λαός και άλλα θλιβερά για την πολιτική ζωή του τόπου.
Με εξαίρεση την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τίποτε άλλο ουσιαστικό δεν συνέβη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, κάτι που να δείξει τον εκδημοκρατισμό της ή, για πολλούς, τον εξευρωπαϊσμό της. Αντιθέτως, άνθησε η ασυδοσία στις προσλήψεις στο Δημόσιο, η εισδοχή του κομματικού μηχανισμού στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να διασπαθίζεται το δημόσιο χρήμα ή να διοχετεύεται προς ημέτερους επιχειρηματίες. Επικράτησε το φαίνεσθαι, με δαπανηρά πάρτι και απόκτηση εξοχικών, γιοτ, πολυτελών αυτοκινήτων, οι μίζες έγιναν καθημερινό, σχεδόν νόμιμο, φαινόμενο. Το life style εισέβαλε στην πολιτική και δεν κουνήθηκε φύλλο, γιατί πολλοί μπορούσαν να καρπωθούν οφέλη από τη σχέση τους μ’ αυτή τη μορφή διακυβέρνησης. Ουδείς (σχεδόν) μπήκε στον κόπο να καταγγείλει το άθλιο αυτό πολιτικό σκηνικό και άλλος λίγο άλλος πολύ υπηρετούσε πιστά το πολιτικό σύστημα, έως ότου αυτό στράφηκε εναντίον όλων. Μόνο όταν άρχιζαν να αδειάζουν οι τσέπες των νοικοκυριών, μόνο τότε τα νοικοκυριά κατάλαβαν τη φούσκα εντός της οποίας ζούσαν επί σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Ο πρώην πανίσχυρος υπουργός (και παρ’ ολίγον πρωθυπουργός) διατείνεται ότι είναι θύμα πολιτικής σκευωρίας. Ισως να ‘χει δίκιο, αλλά η ποινική ευθύνη παραμένει, αυτή που άλλοι απέφυγαν. Το χειρότερο γι’ αυτόν είναι η ηθική απαξία, μια απαξία που θα όφειλε να επεκταθεί σε πολλά άλλα πρόσωπα τα οποία συμμετείχαν στην κυβέρνηση και επέστρεψαν στις δουλειές τους ή στα σπίτια τους αβρόχοις ποσίν. Μαζί με τον Ακη Τσοχατζόπουλο μπαίνει και η μισή σχεδόν Ελλάδα στο δικαστήριο και, το χειρότερο, αυτό συμβαίνει στο συμβολικό πεδίο, γιατί αυτό είναι και το πιο ισχυρό. Σαφώς δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος, σαφώς πολλοί ενέχονται σε μίζες και διαπλοκές και σαφέστατα πολλοί άλλοι μαζί του συναποφάσιζαν στις κυβερνήσεις στις οποίες όλοι συμμετείχαν. Ας πούμε ότι είναι μια ευκαιρία να σταματήσει εδώ η ηθική και πολιτική κατρακύλα και να ξημερώσει μια νέα εποχή.
Πηγή: efsyn.gr