Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Τα τελευταία σαράντα χρόνια ζούμε σε μια κοινωνία όπου στην πλειονότητά της έχει προκρίνει και αποθεώσει μετά πολλών επαίνων κάθε έκφραση του μέτριου, του κακού και του χείριστου. Το πιο αποκαρδιωτικό ωστόσο είναι ότι οι εκλεκτές εξαιρέσεις ή, καλύτερα, το αντίπαλο δέος του μέτριου, του κακού και του χείριστου, παρουσιάζει ελάχιστες ποιοτικές – ουσιαστικές διαφορές, πράγμα που σημαίνει ότι η κακογουστιά στη χώρα μας είναι καθεστώς εμπεδωμένο και αποδεκτό σε κάθε έκφανση της ζωής μας.
Δεν μου κάνει λοιπόν εντύπωση ότι ένας γραφικός έως ανύπαρκτος πολιτικός, όπως ο κύριος Νικολόπουλος εκ Πατρών, μπορεί να παριστάνει τον μάγκα για το πώς επιλέγει κανείς να αντιληφθεί το σώμα του. Όπως δεν μου προξενεί εντύπωση ότι στον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό καλέσαμε την κυρία Βούλτεψη, τον κύριο Ντινόπουλο και τον μέγα Γεράσιμο Γιακουμάτο να μας οδηγήσουν έξω από την κρίση.
Ωστόσο, ποιο είναι το αντίπαλο δέος τους; Ποιος με διαβεβαιώνει ότι ο κύριος Διαμαντόπουλος, η κυρία Γαϊτάνη ή ο κύριος Στρατούλης είναι καλύτεροι; Το μόνο επιχείρημα είναι ότι δεν έχει αποδειχτεί η δική τους ανικανότητα, γιατί δεν έχουν κυβερνήσει. Τα τελευταία χρόνια αλλά και στις μέρες της κρίσης ζούμε σε μια κοινωνία που εκφράζεται κατά κύριο λόγο από τον Λευτέρη Πανταζή, την Αννίτα Πάνια, την Ελένη Μενεγάκη, τον Πέτρο Κωστόπουλο, τον Άνθιμο, τον Κασιδιάρη, τους μυριάδες τηλεθεατές των τούρκικων σαπουνόπερων.
Όλα αυτά συγκροτούν μια ταυτότητα συγκεκριμένη, η οποία δυστυχώς δεν έχει αντίβαρο, δεν έχει να αντιτάξει απέναντι σε όλα αυτά μια στιβαρή απάντηση, μια ικανή πρόταση εναλλακτικής ζωής. Έτσι ζούμε σε μια χώρα όπου πλάι στους διάφορους ασήμαντους χλεχλέδες, κακοποιούς, καταφερτζήδες και λαμόγια, ζουν και κάποιοι ελάχιστα ικανοί να τους αντιπαρατεθούν. Μπορεί λοιπόν η Αγγλία να έχει τις χυδαίες λαϊκές ταμπλόιντ, ωστόσο διαθέτει ως αντιστάθμισμα το Κέμπριτζ και την Οξφόρδη, ενώ εμείς δυστυχώς το «Διογένης Παλλάς».
Τελικά εργαζόμαστε, παρακολουθούμε τηλεόραση, ακούμε ραδιόφωνο και μουσική, διασκεδάζουμε, σπουδάζουμε, διαβάζουμε βιβλία, βλέπουμε κινηματογράφο και θέατρο, ταξιδεύουμε, ερωτευόμαστε, ονειρευόμαστε, όπως ακριβώς ψηφίζουμε. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορώ να φανταστώ έναν φανατικό του Ίψεν να ψηφίζει τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο, τον Τσίπρα ή τον Κουτσούμπα.
Πηγή: topontiki.gr