Το σημαντικότερο από τα μέτρα που αποφάσισε να προτείνει χθες η Σούπερ Λίγκα, για να ξαναρχίσει το πρωτάθλημα, είναι να ξαναγυρίσουμε στον νόμο που χαρακτήριζε κάποτε «ιδιώνυμο αδίκημα» τα κρούσματα της βίας στα γήπεδα.
Αυτό πρακτικά σημαίνει φυλάκιση χωρίς δυνατότητα εξαγοράς ή αναστολής για τον μικρό (πολλές φορές και ανήλικο) χουλιγκανάκο, την ώρα που τα μεγάλα ψάρια θα πίνουν στην υγεία των κορόιδων.
Κανένας φυσικά δεν μπορεί να πει να μην τιμωρούνται οι λεγόμενοι «φυσικοί αυτουργοί» των επεισοδίων. Υπάρχουν όμως ένα σωρό άλλες ποινές που προβλέπει το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο βοηθάει ώς ένα βαθμό χωρίς εξοντωτικές δικαστικές αποφάσεις στη σταδιακή βελτίωση όσων συλλαμβάνονται για επεισόδια, χωρίς να καταστρέφει ζωές στο ξεκίνημά τους. Οχι ότι εφαρμόζεται κι αυτό, αλλά… λέμε τώρα!
Ο κίνδυνος, λοιπόν, σε περίπτωση που περάσει ξανά μια τέτοια διάταξη, είναι να πάει μέσα ένα παιδάκι και να βγει από κει χειρότερο, έτσι που θα μπλέξει. Είναι μια παράμετρος που πρέπει να την υπολογίσουν πολύ σοβαρά εκείνοι που θα νομοθετήσουν.
Αλλωστε, την ίδια ώρα, οι πρόεδροι των ομάδων επιμένουν να αφήνουν άθικτη τη ρίζα του προβλήματος, που είναι οι ίδιοι και οι συμπεριφορές τους, κόβοντας μόνο ένα μικρό σάπιο κλαδάκι.
Οπως βγαίνει ξεκάθαρα από την αρθρογραφία που φιλοξενεί η έρευνα της «Εφ.Συν.», το πρωταρχικό πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι η βία, όπως θέλει να πει με τις χθεσινές αποφάσεις της η Λίγκα. Πίσω υπάρχουν οι αιτίες που την γεννούν τα τελευταία χρόνια. Εχουν να κάνουν, φυσικά, με τη σαπίλα που διέλυσε το ελληνικό πρωτάθλημα και οδηγεί τον «ανεγκέφαλο» οπαδό στην ανάγκη να σπάει, να καίει και να δέρνει.
Ο τελευταίος, δηλαδή, που μπορεί να κατηγορηθεί για όσα γίνονται είναι ο νεαρός, που πηγαίνει στο γήπεδο μόνο και μόνο για να κάνει επεισόδια, φορτωμένος από χίλια δυο αδιέξοδα, προσωπικά και οπαδικά, τα οποία εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο οι διάφοροι παράγοντες.
Δίπλα στη φτώχεια, στην ανεργία, στην έλλειψη δουλειάς και δυνατοτήτων, καθώς και στην απουσία προοπτικής, μοναδικό καταφύγιο για αρκετούς παραμένει η ομάδα. Και φυσικά, μέσα στο ξεχαρβαλωμένο πρωτάθλημα, που δεν το παρακολουθεί σχεδόν κανένας σοβαρός άνθρωπος, ο κάθε πιτσιρικάς βρίσκει τον χώρο για να εκτονωθεί. Ταυτίζεται με τη φανέλα και ρίχνει όλο το ενδιαφέρον του εκεί.
Αργά ή γρήγορα και θα δείρει, και θα σπάσει, και θα καφρίσει.
Ενας φαύλος κύκλος με απουσία κανόνων, που αναπαράγεται και διαιωνίζεται χωρίς καμιά προοπτική αλλαγής.
Κι αλίμονο αν κάποιος πιστεύει ότι το «ιδιώνυμο» είναι η λύση. Αλλωστε, όταν εφαρμόστηκε παλιά απέτυχε και καταργήθηκε.
Πηγή: efsyn.gr