Ο Τζέιμς Πάρκινσον, [James Parkinson], Άγγλος γιατρός, γεωλόγος, παλαιοντολόγος και πολιτικός ακτιβιστής, το όνομα του οποίου έχει η «Νόσος του Πάρκινσον», γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1755 στο Σόρεντιτς του Λονδίνου, [1 Hoxton Square, Shoreditch], και πέθανε στις 21 Δεκεμβρίου 1824, στο Λονδίνο. Ήταν παντρεμένος με τη Μέρι Ντέιλ [Mary Dale], από το 1781 και απέκτησαν έξι παιδιά.

Πατέρας του ήταν ο φαρμακοποιός και πρακτικός χειρουργός Τζον Πάρκινσον. Η βασική του εκπαίδευση περιλάμβανε λατινικά, ελληνικά, φυσική, φιλοσοφία, και μαθήματα στενογραφίας, όλα όσα θεωρούνταν απαραίτητα για τη βασική θεωρητική κατάρτιση ενός γιατρού.

Σπούδασε στο «London Hospital Medical College», για έξι μήνες όταν ήταν 20 ετών. Στη συνέχεια για έξι χρόνια έκανε πρακτική εξάσκηση κοντά στον πατέρα του και όταν το 1784 ονομάστηκε χειρουργός, και ανέλαβε το πατρικό του ιατρείο.

Το 1805 δημοσίευσε μια πραγματεία για την ουρική αρθρίτιδα, σημειώνοντας ότι η παροχή ημερήσιων δόσεων σόδας, παρείχαν σημαντική ανακούφιση στους ασθενείς και δημοσίευσε θέματα σχετικά με την περιτονίτιδα στην αγγλική ιατρική βιβλιογραφία.

Από το 1799 αφοσιώθηκε στην ερευνητική ιατρική και εξέδωσε σειρά μελετών για την περιτονίτιδα, τη λαιμαργία και το 1817 δημοσίευσε τη μελέτη «Δοκίμιο για την τρομώδη παράλυση», [«An Essay on the Shaking Palsy»], όπου περιέγραφε την ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Σκοπός και θέμα της μελέτης του ήταν να περιγράψει τα συμπτώματα της για τα οποία τα οποία έγραφε «Ακούσια τρομώδης κίνηση, ή οποία μείωνε τη μυϊκή ισχύ, σε σημεία του σώματος τα οποία δεν ήταν σε δράση, ακόμα και όταν υποστηρίζονται, με μια τάση ο κορμός να κλίνει προς τα εμπρός και να περνά από την βάδιση στο τρέξιμο: οι αισθήσεις και η νόηση παραμένουν ανεπηρέαστες», [«Involuntary tremulous motion, with lessened muscular power, in parts not in action and even when supported; with a propensity to bend the trunk forwards, and to pass from a walking to a running pace: the senses and intellect being uninjured»].

Το 1877 ο Γάλλος νευρολόγος Ζαν Μαρτέν Σαρκό ονόμασε την ασθένεια «Νόσο του Πάρκινσον». Για να καταλήξει στις διαπιστώσεις του, παρατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα το καθημερινό βάδισμα έξι ασθενών, που εμφάνιζαν τα συμπτώματα της νόσου.

Ασχολήθηκε με την πολιτική και ήταν οπαδός της Γαλλικής Επανάστασης και παράλληλα υπογράφοντας η με το ψευδώνυμο «Old Hubert», εξέδωσε περισσότερα από 20 φυλλάδια με τα οποία καταφερόταν εναντίον των προνομιούχων πολιτών την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας αλλά και την είσοδο του λαού στη Βουλή των Κοινοτήτων.

Κατηγορήθηκε για πιθανή ανάμειξή του σε συνωμοσία δολοφονίας του Άγγλου Βασιλιά Γεώργιου Γ’, αλλά απαλλάχτηκε. Είχε συνυφάνει την πολιτική του δραστηριότητα με την ιατρική του ιδιότητα και απαιτούσε συχνά την ενασχόληση του Αγγλικού κράτους με τα θέματα της δημόσιας υγείας.

Σταδιακά το ενδιαφέρον του για την ιατρική ατόνησε και παραχώρησε τον χρόνο του στο χόμπι του για τη γεωλογία και την παλαιοντολογία, για τις οποίες έγραψε πολλές πραγματείες, ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος της Γεωλογικής Εταιρείας του Λονδίνου.

Το 1804 δημοσίευσε ένα τόμο σχετικά με τα οργανικά υπολείμματα, προσπάθεια την οποία επαίνεσε ο Gideon Mantell, ενώ ακολούθησε ο 2ος τόμος το 1811 και το 1811 κυκλοφόρησε ο 3ος τόμος του έργου του. Το 1822 δημοσίευσε ένα μικρότερο έργο του με τίτλο «Στοιχεία Ορυκτολογίας: μια εισαγωγή στην μελέτη των ορυκτών οργανικά υπολείμματα, ειδικά εκείνων που βρίσκονται στη Βρετανική ύπαιθρο».

Πηγή: livepedia.gr