Είναι πολύ εύκολο να τιμάς με λόγια τους αγωνιστές και τα θύματα του Πολυτεχνείου όταν, μάλιστα, τον καιρό που εκείνοι αγωνίζονταν και θυσιάζονταν, εσύ μπορεί και να στεκόσουνα μακριά- από φόβο, αδιαφορία, παρεξήγηση ή και από άλλους λόγους- βολεμένος πάντως στη θέση σου.

Όμως, πέρα από τα μνημόσυνα, τους επαινετικούς λόγους και τα στεφάνια που, τούτες τις μέρες με πολύ ζήλο, προσφέρουμε όλοι μας, είναι η ενεργός συμμετοχή του καθενός μας στον ειρηνικό αγώνα που δίνει καθημερινά ο λαός για προκοπή και ευημερία που μας καθιστά άξιους να μνημονεύομε το ιερό όνομά τους.

Και επειδή οι αγωνιστές και οι μάρτυρες δεν χρειάζονται τον έπαινό μας, αφού γι’ αυτούς ο μεγαλύτερος έπαινος στάθηκε το αίμα τους, που τόσο πρόθυμα έχυσαν, το καλύτερο που έχομε να κάνομε είναι να μιλήσομε για το περιεχόμενο του αγώνα τους, ενός αγώνα που έχει τις ρίζες του στο 1821 και που, παρ’ όλες τις θυσίες και τα αίματα, παραμένει μέχρι και σήμερα αδικαίωτος.

Στα σχολεία οι δάσκαλοι τονίζουν με περηφάνια πως όλοι οι Έλληνες είμαστε αδέλφια και πως μ η τ έ ρ α αγαπημένη όλων μας είναι η Ελλάδα. Η πραγματική μ η τ έ ρ α όμως- όπως πολύ καλά το γνωρίζομε όλοι μας, μικροί και μεγάλοι- αγαπά και φροντίζει όλα τα παιδιά της με καλοσύνη και δικαιοσύνη. Αν όμως χρειαστεί να κάνει κάποια εξαίρεση, θα δείξει ιδιαίτερη φροντίδα στο πιο αδύναμο από τα παιδιά της, χωρίς να παραμελεί και τα πιο δυνατά

Αν τώρα εξετάσομε προσεκτικά την Ιστορία μας από το 1821 και μετά θα διαπιστώσομε πως η μ η τ έ ρ α Ελλάδα – κι εδώ την Ελλάδα εκπροσωπούν όλοι όσοι κατά καιρούς κυβέρνησαν αυτό τον τόπο- όχι μόνο δεν φέρθηκε ως πραγματική μ η τ έ ρ α  σ’ ολα της τα παιδιά, αλλά, το χειρότερο, κυνήγησε και κατασπάραξε τα παιδιά της τα πιο άξια, εκείνα ακριβώς που της χάριζαν τις νίκες στους αγώνες, ενώ θρόνιαζε στις μεγάλες θέσεις και στα υψηλά αξιώματα τους δειλούς και τους άκαπνους και, μερικές φορές-αλίμονο- κι αυτούς ακόμα τους προδότες.

Κι όμως, παρά τις αδικίες και τις ταπεινώσεις, μέσα από την πικραμένη ζωή κάθε γενιάς ξεπετάγονταν καινούρια άξια παλικάρια, κάθε φορά που η μ η τ έ ρ α Ελλάδα βρισκόταν μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο. Και όταν τέλειωνε ο πόλεμος και έφτανε η μέρα να δικαιωθούν οι πόθοι και οι λαχτάρες του λαού, επαναλαμβάνονταν τα ίδια λάθη, οι ίδιες αδικίες, τα ίδια στραβοπατήματα. Κι είναι αυτός ένας από τους λόγους που οι αγώνες του λαού μας στάθηκαν ατέλειωτοι. Κι είναι αυτός ένας από τους λόγους που οι νέοι του Πολυτεχνείου χρειάστηκε, για άλλη μια φορά, να ριχτούν στον αγώνα και να χύσουν το πολύτιμο αίμα τους χωρίς να ελπίζουν πως η δική τους θυσία θα μπορούσε να είναι η τελευταία στη μαρτυρική πορεία του λαού μας προς τη νίκη και τη δικαίωση.

Ψ Ω Μ Ι, Π Α Ι Δ Ε Ι Α, Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α

Τούτες οι τρεις λέξεις, που αποτελούσαν το κυρίαρχο σύνθημα και αίτημα των < Ελεύθερων Πολιορκημένων> του Πολυτεχνείου, κλείνουν μέσα τους όλο το μεγαλείο κι όλη την ουσία του Α Γ Ω Ν Α που διεξάγει ο Ελληνικός λαός ασταμάτητα από το 1821 και μετά.

Όλοι οι Έ λ λ η ν ε ς , χωρίς ούτε μια εξαίρεση, δικαιούνται να έχουν σίγουρη και μόνιμη δουλειά, να εργάζονται μέσα σε ανθρώπινες συνθήκες, να κερδίζουν τόσα χρήματα όσα θα τους είναι απαραίτητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση, να έχουν τον οικογενειακό τους γιατρό, δωρεάν φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, να έχουν δική τους στέγη, εξασφαλισμένα γεράματα και τέλος να μπορούν να απολαμβάνουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες που προσφέρουν ο τεχνικός και πνευματικός πολιτισμός, ο ελληνικός και ο παγκόσμιος.

Όλα τα Ε λ λ η ν ό π ο υ λ α, τα γερά μα και τα ανάπηρα, έχουν δικαίωμα να μορφώνονται μέσα σε υγιεινά και ευρύχωρα σχολεία, με αυλές και με κήπους και με γυμναστήρια. Να έχουν καλαίσθητα και καλογραμμένα βιβλία που να τους μιλούν για την πραγματική ζωή και να τους βοηθάνε να την κάνουν μια μέρα καλύτερη και ομορφότερη. Πάνω όμως απ’ όλα έχουν δικαίωμα να βρίσκουν στα σχολεία δασκάλους με ήθος, με μόρφωση, με κοινωνική αναγνώριση, χωρίς πιεστικά οικονομικά προβλήματα, ώστε απερίσπαστοι και γεμάτοι ενθουσιασμό να ριχτούν στον αγώνα για τη μόρφωση, την ευτυχία και την προκοπή όχι μόνο των νέων αλλά και ολόκληρου του λαού.

Τέλος, όλοι οι Έλληνες, χωρίς ούτε μια εξαίρεση, έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται και να δημιουργούν μέσα σ’ ένα κλίμα ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς, α λ λ η λ ο σ ε β α σ μ ο ύ και α λ λ η λ ο κ α τ α ν ό η σ η ς, ώστε ο καθένας να νιώθει κύριος του εαυτού του, υπεύθυνος πολίτης αυτής της χώρας, αλλά και συνειδητός εργάτης για το χτίσιμο μιας παγκόσμιας αδελφότητας λαών όπου οι δυνατοί θα είναι δίκαιοι, οι αδύνατοι ασφαλείς και η Ε ι ρ ή νη και η Ε υ η μ ε ρ ί α θα αποτελούν έγνοια και φροντίδα όλων των ανθρώπων.

Αλλά αν, 40 χρόνια μετά την ηρωική θυσία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, η πατρίδα μας, για μια φορά ακόμη, βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου, οφείλομε να παραδεχθούμε πως γι αυτό το τραγικό <επίτευγμα> φέρομε όλοι μερίδιο ευθύνης. Συνεπώς, τούτη την ώρα του έσχατου κινδύνου, αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε τους αγωνιστές και τους μάρτυρες του Πολυτεχνείου, δεν έχομε παρά να εκπληρώσομε με προθυμία και ζήλο το χρέος μας, μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με την ηλικία, τα προσόντα και τη θέση που κατέχομε στην κοινωνία και να μην ξεχνάμε πως η πιο μεγάλη εκδήλωση αγάπης είναι να θυσιάζεις τη ζωή σου για την ευτυχία των άλλων και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που έπραξαν οι αθάνατοι νεκροί που τιμούμε σήμερα.

Η μνήμη τους ας είναι αιωνία.

Το παράδειγμά τους ας στέκεται φωτεινός οδηγός στη ζωή του καθενός μας.

Πηγή: enet.gr