Δεκαετίες πριν, και κυρίως με αφορμή τις απώλειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όλο και περισσότερες γυναίκες άρχισαν να αναλαμβάνουν ρόλους που μέχρι πρότινος άνηκαν αποκλειστικά στο ανδρικό φύλλο.

Η αρχή έγινε με την στελέχωση γυναικών σε θέσεις βαριάς εργασίας στα εργοστάσια στην Ευρώπη, και γρήγορα επεκτάθηκε σε δραστηριότητες καθαρά ψυχαγωγικές δημιουργώντας ένα κλίμα πρώιμης γυναικείας χειραφέτησης. Μία από αυτές ήταν και η οδήγηση μοτοσυκλετών μεγάλου κυβισμού.

Οι πρώτες γυναίκες μηχανόβιες, βέβαια, ξεκίνησαν την πορεία τους από το… τσίρκο, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Η εικόνα μια γυναίκας –κασκαντέρ που πραγματοποιεί επικίνδυνα κόλπα πάνω σε δύο ρόδες ήταν αρκετά αξιοπερίεργη για να προσελκύσει κόσμο.

Την δεκαετία του ’30, και αφού η Αμέλια Έρχαρτ είχε πραγματοποιήσει επιτυχώς το ταξίδι της ως η πρώτη γυναίκα πιλότος που διέσχισε μόνη της τον Ατλαντικό Ωκεανό, όλο και περισσότερες αμερικανίδες, σύζυγοι κυρίως λατρών των δύο τροχών, έμαθαν να οδηγούν και κυκλοφορούσαν με μοτοσυκλέτες. Το 1937 η Sally Halterman, ήταν η πρώτη γυναίκα που έβγαλε δίπλωμα οδήγησης στην Columbia των ΗΠΑ, ενώ ήδη από το 1944 το αστυνομικό τμήμα του Σαν Φραντσίσκο εγκαινίασε την πρώτη ομάδα κρούσης γυναικών μοτοσυκλετιστριών.

Πλησιάζοντας προς τα 50s όλο και περισσότερες γυναίκες που δεν ταίριαζαν στον ρόλο του pin up εκδήλωναν ενδιαφέρον για τις μηχανές. Γρήγορα στην Αμερική δημιουργήθηκε μία τάση girl riders και άρχισαν να διοργανώνονται και οι πρώτοι αγώνες ταχύτητας γυναικών.

Στα 60s η γυναικεία χειραφέτηση είχε τον πρώτο ρόλο, και οι μηχανόβιες ήταν κατά κύριο λόγο γυναίκες δυναμικές που συντηρούσαν όλο το leather-ζόρικο προφίλ που πάει πακέτο με τα μεγάλα κυβικά, ενώ στα 70s – με την μαζική επικράτηση των μηχανών Harley- όλο και περισσότερες γυναίκες άρχισαν να εισχωρούν για πρώτη φορά στους κύκλους οργανωμένων συλλόγων και bikers’ club όπως οι Hells’ Angels.

Σε κάθε περίπτωση, είτε τώρα είτε πριν από εβδομήντα χρόνια, η εικόνα μια γυναίκας πάνω σε μηχανή δεν έπαψε ποτέ να ασκεί ακαταμάχητη γοητεία…συνέχεια