1971, θερινό σινεμά στη μάντρα «Βλαχάκη» (σημερινός παιδότοπος)

Στο τόπο μας σαν θερινά σινεμά λειτουργούσαν: 1) Τη δεκαετία του 60, στον ακάλυπτο χώρο που υπήρχε πίσω από το σημερινό καφέ «Αρμονία», από πλανόδιους κινηματογραφιστές, ντόπιους και «ξένους» και 2) Τη δεκαετία του 70, στη μάντρα του Βλαχάκη, σε μόνιμη κατασκευή, από τον κινηματογραφιστή Βασίλη Μπινιάρη, ο οποίος διατηρούσε και το καφενείο του Ξενοδοχείου «Χρυσή Ακτή» (σημερινό «Astros Beach»). Έκτοτε η οθόνη «βούλιαξε», προσωρινά ελπίζουμε, περιμένοντας καλύτερες μέρες.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα και στο βαθμό που το κινηματογραφικό θέαμα γινόταν πιο πλούσιο άρχισαν να χτίζονται ειδικές αίθουσες που θα το στεγάσουν. Έτσι το πεδίο δράσης των πλανόδιων σταδιακά περιορίζονταν. Τους απόμειναν μόνο οι γιορτές και τα πανηγύρια. Από το 1914-15 λοιπόν αρχίζουν να εξαφανίζονται οι πλανόδιοι στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης αλλά στις λιγότερο ανεπτυγμένες, όπως η Ελλάδα, αρχίζει η βασιλεία τους.

Στην Ελλάδα το πρώτο τέταρτο του εικοστού αιώνα είναι σίγουρα η πιο δύσκολη περίοδος για την ανάπτυξη του κινηματογράφου τόσο σταθερού όσο και κινητού αφού οι ένοπλες συγκρούσεις κι οι πόλεμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο: Βαλκανικοί πόλεμοι, Α. Παγκόσμιος, Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή.

Με το τέλος αυτών των περιπετειών οι πλανόδιοι απλώνονται σταδιακά σε όλη την Ελλάδα, κι αν πιστέψουμε τον “Κινηματογραφικό Αστέρα”, το 1935 «λυμαίνονται» όλη την επαρχία.

Ακολουθεί ο Β. Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή κι ο Εμφύλιος και μόνο μετά το τέλος του αρχίζει η μεγάλη και ουσιαστική ανάπτυξη των πλανόδιων κινηματογράφων στην ελληνική επαρχία.

Πολλές φορές η πραγματική ιστορία γράφεται ερήμην των πρωταγωνιστών της ή μάλλον με την πλήρη άγνοιά τους για το τι συντελείται εκείνη τη στιγμή. Οι πλανόδιοι προβολατζήδες, οι άνθρωποι που γύριζαν με μια κινηματογραφική μηχανή την ελληνική επαρχία προβάλλοντας ταινίες σε πλατείες, δρόμους και καφενεία, αυτό που έκαναν εκείνη τη στιγμή είναι να βρίσκουν έναν (μάλλον δύσκολο) τρόπο για να επιβιώσουν, να βγάλουν τα προς το ζην. Ηταν κάποιοι καπάτσοι της μεταπολεμικής Ελλάδας που βρήκαν έναν τρόπο για να βγάλουν μερικά (όχι και τόσο εύκολα) χρήματα, ήταν κάποιοι που προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν τη μαγεία της κινηματογραφικής τέχνης σε όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να τη γευτούν.