Το φαινόμενο Γιώργος Κολοκυθάς

Του Φίλιππου Συρίγου

Ο Γιώργος Κολοκυθάς (2 Νοεμβρίου 1945 – 2 Μαρτίου 2013) ήταν Έλληνας διεθνής καλαθοσφαιριστής, ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών στη χώρα

Λέω ν’ αλλάξουμε κλίμα σήμερα. Δεν υπάρχει όρεξη για υψηλή κριτική ούτε για περισπούδαστες αναλύσεις. Αλλωστε πόση σημασία έχουν όλα αυτά, μπροστά στο θάνατο ενός πραγματικά μεγάλου;

Κι ο Γιώργος Κολοκυθάς ήταν ακριβώς αυτό: μεγάλος ως παίκτης του μπάσκετ κι ακόμα μεγαλύτερος ως άνθρωπος. Μια προσωπικότητα εντελώς ξεχωριστή, που γνώρισε τη λατρεία και το θαυμασμό, τόσο μέσα στα γήπεδα όσο και έξω από αυτά.

Ο Κολοκυθάς είπαν ότι ήταν το τελειότερο προϊόν του ελληνικού μπάσκετ, εξαιρουμένου του Γκάλη, που μας ήλθε έτοιμος από την Αμερική. Ναι, μπράβο, αλλά για όσους τον γνώρισαν από κοντά, δεν είναι αυτό το θέμα. Ούτε μέχρι πού θα μπορούσε να είχε φτάσει, αν αγαπούσε περισσότερο την προπόνηση και τη λεγόμενη αθλητική ζωή.

Το μεγάλο χαρακτηριστικό του Γιώργου Κολοκυθά είναι ότι έζησε τη ζωή του όπως την ήθελε. Με ένταση, που έφτανε πάντα στο κόκκινο, όσο ήταν στα νιάτα του, και με μια γαλήνια ανθρωπιά, αργότερα, όταν απέκτησε οικογένεια και άσπρισαν τα μαλλιά του. Χωρίς ποτέ να παραβαίνει τις αρχές του, που ήταν η σεμνότητα, η αλληλεγγύη κυρίως προς τους αδύνατους και τους προβληματικούς και η πίστη του στη φιλία. Οσο για το χρήμα, νομίζω ότι ελάχιστοι μπορεί να αδιαφόρησαν περισσότερο από αυτόν.

Κι αν με ρωτούσε τελικά κανείς, πώς θα τον χαρακτήριζα με πολύ λίγες λέξεις, δηλαδή ποια ετικέτα θα του έβαζα, η απάντηση θα έβγαινε αβίαστα: Ο Γιώργος Κολοκυθάς ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος, που δεν υποτάχθηκε ακόμα κι όταν του είπαν ότι αυτό ήταν απαραίτητο για να παρατείνει τη ζωή του.

Ομως, τώρα που ξέρουμε ποιος ήταν στην πραγματικότητα, μπορούμε, επιτέλους, να ερμηνεύσουμε τα νεανικά του χρόνια, να κατανοήσουμε τις «τρέλες» του και να πάψουμε να τον κατηγορούμε επειδή δεν εκμεταλλεύθηκε, όσο εμείς θα θέλαμε, το θεϊκό ταλέντο του. Δικό του ήταν, άλλωστε, και ό,τι ήθελε το έκανε. Σε ποιον και γιατί να έδινε λογαριασμό;

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος που πριν από λίγες μέρες χάσαμε, θα αναφερθώ σε κάποια σκόρπια περιστατικά από τη ζωή του. Και πρώτα πρώτα σε ένα από τα πιο κλασικά της ασυγκράτητης νιότης του, όπως μου το διηγήθηκε πριν από χρόνια ο συμπαίκτης του στην Εθνική, Στέλιος Βασιλειάδης.

«Παίζαμε Βαλκανικούς στο Καλλιμάρμαρο και ο Ματθαίου μάς είχε μαντρώσει στον Αγιο Κοσμά. Εμενα στο ίδιο δωμάτιο με τον Κολοκυθά και αυτός ένα βράδυ μού λέει: “Μην ετοιμάζεσαι για ύπνο, θα βγούμε με κάτι κορίτσια που μας περιμένουν…”. Αρνήθηκα την πρότασή του γιατί ήθελα να παίξω καλά την επομένη εναντίον της Βουλγαρίας και κοιμήθηκα από τις 10.30 μ.μ. Ο “Μύτος” γύρισε στις 7 το πρωί, μέσα στο τρελό κέφι και έπεσε στο κρεβάτι, λέγοντας: “Πες τους πως ήμουν λίγο αδιάθετος για να μη με ξυπνήσουν. Να μην ανησυχούν όμως, θα παίξω κανονικά”.

»Το βράδυ πράγματι έπαιξε. Ή μάλλον δεν έπαιξε, πέταγε! Κέρδισε μόνος του τη Βουλγαρία κι εγώ, που είχα κοιμηθεί με τις κότες για να μπορέσω να διακριθώ, είδα όλο το ματς από τον πάγκο, αφού είχα την ατυχία να παίζω στην ίδια θέση που έπαιζε κι αυτός. Φαινόμενο!».

Ως στέλεχος της Ομοσπονδίας μπάσκετ, ο Κολοκυθάς απέφευγε την προβολή και κυρίως την τηλεόραση. Στο Ευρωπαϊκό του ’99, στην Ντιζόν, η Εθνική αποκλείστηκε γρήγορα γρήγορα, με τρεις ήττες στη σειρά. Και η αφεντιά μου μάταια έψαχνε κάποιον για να μιλήσει στην τηλεόραση. Παντού κατεβασμένα κεφάλια και κλειστά στόματα. Ημουν σε απόλυτη απελπισία, καθώς σε λίγα λεπτά είχα ζωντανή εκπομπή, αλλά και όχι συνομιλητή στο στούντιο. Τότε ένιωσα ένα χέρι στην πλάτη και μια φωνή να μου λέει: «Μη φοβάσαι, εγώ θα σε σώσω». Ηταν ο Κολοκυθάς, ο άνθρωπος που απέφευγε τις κάμερες όπως ο διάβολος το λιβάνι, αλλά δεν δίστασε να παρασπονδήσει για να βοηθήσει ένα φίλο.

Το 2006, ο Γιαννάκης δεν άντεχε άλλο τα τερτίπια του Σχορτσανίτη και ήθελε να τον γυρίσει πίσω, από την Κίνα, όπου η Εθνική έκανε την τελευταία φάση της προετοιμασίας της. Ομως ο Κολοκυθάς, που πίστευε πολύ στον Σοφοκλή, το είχε πάρει προσωπικά και επέμενε προς τον προπονητή: «Κράτα τον, αυτός θα μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Αλλωστε ό,τι στραβό ήταν να κάνει, το έκανε. Δεν μένει τίποτα άλλο πια…». Με τα πολλά, ευτυχώς, ο Γιαννάκης επείσθη και ο Σχορτσανίτης δικαίωσε τον Κολοκυθά, ο οποίος όμως ουδέποτε εκόμπασε για την αποφασιστική συμβολή του.

Αυτός ήταν ο Γιώργος Κολοκυθάς. Ενα αθλητικό θεριό και ταυτόχρονα ένας ανθρώπινος ήρωας, γεμάτος αισθήματα, σεμνότητα και ανδρισμό.

Πηγή: enet.gr