3 ονομασίες έχουν αλλάξει τα σημερινά Κάτω Βέρβενα: Πρώτα λέγονταν Τσερένια, ως το 1927, οπότε και μετονομάστηκε σε Τημένιο, βλέπε εδώ https://astrosparalio.gr/2023/08/24/27601/ και κατόπιν το 1984 πήρε την ονομασία που έχει και σήμερα Κάτω Βέρβενα, βλέπε εδώ https://astrosparalio.gr/wp-content/uploads/2024/04/1984_kato_vervena.pdf

Αλλά ας πάρουμε πληροφορίες  από το βιβλιαράκι που γράφτηκε γύρω στα 1960.

«ΤΗΜΕΝΙΟΝ

(Η Ιστορία ενός χωριού Γραμμένη από τον Ν. Κασκαμπά όπως την άκουσε και την έζησε

Μέχρι σήμερα)

ΝΙΚΟΛΟΥ Γ. ΚΑΣΚΑΜΠΑ»

Το απόσπασμα που πήραμε έχει ως ακόλουθα:

«Αγαπητοί μου αναγνώστες θα σας είμαι ευγνώμων αν με ενδιαφέρον προσέξετε τα λόγια μου που γράφω και κάνω. Ας επιχειρήσουμε μαζί με ένα ταξίδι στο παρελθόν, δεν θα σας κουράσω διότι και αυτό δεν θα διαρκέσει πολύ ακόμα θα φθάσουμε μέχρι τα χρόνια των παππούδων μας, μέχρι τα χρόνια μέσα στα οποία θαυμάζουμε πως, και πότε άρχισε η ιστορία ενός χωριού. Από τους ανθρώπους που έζησαν μέχρι σήμερα ακούσαμε ότι γράφουμε. Δεν είμαι ούτε διηγηματογράφος, ούτε ιστοριογράφος, μία ανωτέρα δύναμις με ώθησε να συμβάλω με αυτήν την εργασία όσο και εγώ μπορώ δια το καλό του τόπου μου.

Τημένιο συνοικισμός της κοινότητας Βερβένων και χειμερινή έδρα αυτής βρίσκεται στα νοτιοανατολικάς υπωρείας του όρου Ζαβίτσης. Έχει έκταση περί τα 8000 τ.μ.. Κατοίκους 295. Από τα βορειοδυτικά μέχρι βορειοανατολικά συνόρευε τε με οροσειρά Ζαβίτσης, με τις κοινότητες Άστρους και Ξεροπήγαδου, προς ανατολάς βρέχεται εν μικρόν μεν μέρος από θάλασσα κατά δε το υπόλοιπο μέρος περιβάλλεται από ελαιόδεντρα. Αι χειμεριναί κατοικίαι, ο αριθμός των οποίων ανέρχεται σε 40 τείνουν να προσλάβουν όψιν σύγχρονων τοιούτων. Υπάρχει εκκλησία, συγκοινωνία, και λειτουργεί αυτοτελές δημοτικόν σχολείον. Έχει ανοιχτόν δικτύον υδρεύσεως. Στερείται ηλεκτροφωτισμού, (το φως το λάβαμε το 1966). Θα προσπαθήσω από όσα στοιχεία συγκέντρωσα να σας δώσω μια εικόνα του πως ο χώρος αυτός περιήλθε εις τους πρώτους κατοίκους και τι αγώνες χρειάστηκαν να υποστούν δια να δημιουργήσουν την υπάρχουσα σήμερα κατάσταση. Προκαταβολικώς τους θαυμάζω, τους επαινώ και υπερηφανεύομαι δι αυτούς. Εσείς κρίνετε τους μόνοι σας.

Η τοποθεσία αυτή πριν το 1769 ανήκε εις τους πασάδες. Αργότερα την αγόρασεν ο Δημήτριος Ζαφειρόπουλος το 1769, ο Κυριάκος Κυριακόπουλος, ο Νικόλαος Κορομβόκης ο οποίος και αυτός ονομάζετο Κυριακόπουλος, ο Αγγελόπουλος, και ο Πουλής. Ο Δημήτριος Ζαφειρόπουλος το επροίκισε εις τον γαμβρόν του Κυριάκο Τσέγκο ο οποίος ήτο δημόσιος εισπράκτωρ. Και το μερίδιο αυτό το αγόρασε από τον Κυριάκο Τσέγκο, ο Κωνσταντίνος Αντωνίου Κασκαμπάς, και ο Παυλής Μαυριάς το 1857. Του  μεν Αγγελόπουλου το αγόρασε ο Θεόδωρος Θεοδοσόπουλος το 1857. Του δεν Πουλή το μερίδιο το ηγόρασε ο Παναγιώτης Σωτηρίου Φάκλαρης το 1893. Ο Κυριάκος Κυριακόπουλος, ο οποίος ήτο και λαδέμπορος Βερβένων, ήτο χωρίς κληρονόμους. Και τον εκληρονόμησαν ο Κατσιγιάννης, ο Παρασκευούλιας και ο Παπασακαλής. Αυτοί  δε επούλησαν τα μερίδια το 1895. Το μεν ένα μερίδιο ηγόρασαν οι Κσκαμπαίοι με τους Μαυριαίους, το δε δεύτερον ο Σωτήριος Παναγιώτου Φάκλαρης και ο Κωνσταντίνος Ιωάννου Τυροβολάς. Το τρίτο μερίδιο ηγόρασεν ο Παναγιώτης Κωνσταντίνου Διαμαντόγιαννης, ο Γεώργιος Κυριάκου Τακλής και οι αδελφοί Νικόλαου Γαλάνη.

Το δε μερίδιο του Νικολάου Κορομβόκη έμεινε στους κληρονόμους του. Τον δε Νικόλαο Κορομβόκην τον εφόνευσε το 1879 στις 12 Δεκεμβρίου ο Κωνσταντίνος Θεοδώρου Θεοδοσόπουλος εις την τοποθεσία Σπηλθάρι, δια ασήμαντους λόγους, διότι ο κόσμος τότε ήτο αγράμματος.

Ο πρώτος που κατοικούσε στο Τημένιο ήτο ο Νικόλαος Κορομβόκης ακόμα όστις είχε καλύβαν εις την τοποθεσίαν Παλιομαντράκι. Και ο πρώτος ο οποίος έθεσε θεμέλιον λίθον εις τον συνοικισμόν Σπηλιώτη, ήτο ο Κωνσταντίνος Αντωνίου Κασκαμπάς, και ο Παυλής Μαυριάς το 1857, το δε 1872 εκατέβη ο Κωνσταντίνος Κορομβόκης εις το κέντρον Τημενίου και έκτισε και αυτός σπίτι. Και ακολούθως έκτισε και το υπολοίπον χωριό.

Καταρχάς το Τημένιο υδρεύετο από το Ασπρόχωμα και από τα Αγιαννίτικα Καλύβια, και το νερό του βάλτου. Το 1896 με ξηραύλακο φέρανε το νερό από το Ασπρόχωμα στο συνοικισμό Σπηλιώτη. Αλλά επειδή κινδύνευαν από τα σκυλιά, τα οποία ήταν πολύ σκληρά, με πρωτοβουλία του Γεωργίου Κωνσταντίνου Κασκαμπά σεβαστός και λογικός γέρος, αποφάσισαν να κάμουν μίαν δεξαμενή εις το μέσον…»