Στις 6 Νοεμβρίου 1835, φεύγει από τη ζωή, ο Ανρί Δεριγνύ (πλήρες όνομα: Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny, ελληνικά: Μαρί Ανρί Ντανιέλ Γκοτιέ, κόμης του Ρινύ, γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1782) ήταν Γάλλος ευγενής, ναύαρχος του γαλλικού στόλου στην περίφημη Ναυμαχία του Ναυαρίνου στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Ήταν ανιψιός του βαρώνου του Λουί, Ζοζέφ Ντομινίκ, και γιος ενός πρώην λοχαγού του συντάγματος δραγώνων Παντιέβρ, ο οποίος απεβίωσε αφήνοντας πέντε μικρά αγόρια, ανάμεσά τους και τον αδερφό τού Δεριγνύ, τον μελλοντικό στρατηγό Ρινύ. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση εκδιώχθηκε από το περίφημο σχολείο του Ποντ-α-Μουσόν, όπου σπούδαζε εσώκλειστος. Στα δέκα του χρόνια, είχε χάσει τον πατέρα του, ενώ η μητέρα του ήταν στη λίστα των μεταναστριών και έπρεπε να εγκαταλείψει τη Γαλλία. Μια θεία του φρόντισε την οικογένεια του μικρού Ανρί, μαζεύοντάς τους σε ένα σπίτι με την κόρη της, δεκαέξι ετών, και τα πέντε αγόρια, με μεγαλύτερο τον Ανρί. Αφού πέρασε αρκετούς μήνες σε Ειδικό Σχολείο στη Μπρεστ (Βρέστη), όπου είχε σταλεί να τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές του, κατατάχθηκε το 1798 στο γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό ως δόκιμος αξιωματικός υπό τις διαταγές του ονομαστού ναυάρχου Ετιέν Εστάς Μπρουί. Το 1799 έγινε σημαιοφόρος.
Έλαβε μέρος στον αποκλεισμό του λιμανιού του Πόρτο Φερράχο και στη μάχη της Αλγεθίρας, ενώ κατόπιν συμμετείχε στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο καθώς και στις αποστολές στον Άγιο Δομήνικο, στην Κορσική και στην Ισπανία. Το 1803 στάλθηκε στο έμπεδο (στρατόπεδο) της Βουλώνης, υπεύθυνος για τη διοίκηση της κορβέττας Λα Τριομφάντ (Η Τροπαιοφόρος).
Ανακρίθηκε από τον ίδιο τον Ναπολέοντα για την αποτυχία της εισβολής στην Αγγλία, όπου έδωσε στον αυτοκράτορα μια απάντηση γεμάτη αυτοπεποίθηση και περιεκτικότητα. Στη συνέχεια συμμετείχε στις εκστρατείες στην Πρωσία, την Πολωνία και την Πομερανία. Πολέμησε αυτά τα δυο χρόνια στην Ιένα, το Πολτόλσκ, την πολιορκία του Στράλσουντ και του Γκράουντεντς, όπου τραυματίστηκε. Το 1808, συμμετείχε στη στρατιά της ισπανικής εκστρατείας, όπου χρημάτισε στρατοπεδάρχης του στρατάρχη Μπεσιέρ. Διακρίθηκε στη μάχη της Μεδίνας ντε Ριοσέκο και τραυματίστηκε πάλι στη μάχη της Σομοσιέρρα. Ήταν επίσης παρών στην κατάληψη της Μαδρίτης το 1809 και στη μάχη του Βάγκραμ.
Τον ίδιο χρόνο προάχθηκε στο βαθμό του υποπλοίαρχου και το 1811 ήταν πια διοικητής, λαμβάνοντας διαταγές να αποπλεύσει για να συναντήσει τον αντίπαλο αγγλικό στόλο που είχε αποκλείσει τα λιμάνια του Χερβούργου και της Χάβρης, όπου και έφερε σε πέρας με μεγάλο σθένος αυτή την επικίνδυνη αποστολή. Το 1813 τραυματίστηκε ακόμα μια φορά, κατά τη διάρκεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στο γαλλικό χωριό Μπαρσελέν που είχαν καταλάβει οι Βρετανοί.
Πηγή: wikipedia