Σαν σήμερα στις 6 Νοεμβρίου 1989, φεύγει από τη ζωή η Μαρία Ιορδανίδου, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897. Ο πατέρας της, Νικόλαος Κριεζής, μηχανικός του αγγλικού εμπορικού ναυτικού ήταν Υδραίος και η μητέρα της, Ευφροσύνη Μάγκου, Πολίτισσα. Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε αρχικά στην Πόλη και κατόπιν στον Πειραιά (1901–1909). Ύστερα από το χωρισμό των γονιών της, ξαναγύρισε στην Πόλη και άρχισε να φοιτά στο εκεί αμερικάνικο κολέγιο. Το 1914 επισκέφτηκε συγγενείς της στη Ρωσία για καλοκαιρινές διακοπές. Η μεσολάβηση, όμως, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και της σοβιετικής επανάστασης την εγκλώβισαν τελικά, έπειτα από απίστευτες περιπέτειες, στη Σταυρούπολη του Καυκάσου. Μολονότι βρέθηκε ολομόναχη σε άγνωστο περιβάλλον, κατάφερε να προσαρμοστεί γρήγορα. Για να ζήσει παρέδιδε μαθήματα αγγλικών, ενώ παράλληλα μάθαινε τη ρωσική και φοιτούσε σε γυμνάσιο. Οι περιστάσεις δεν της επέτρεψαν να τελειώσει το σχολείο, η γλωσσομάθεια, όμως, που εξ ανάγκης απόκτησε στις δύσκολες συνθήκες της νεότητάς της, τη βοήθησε πολύπλευρα σε όλη την υπόλοιπη ζωή της.
Το 1919 κατάφερε με πολλές ταλαιπωρίες να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε σε μεγάλη αμερικανική εταιρία. Το 1920 μετατέθηκε σε καλύτερη θέση στην Αλεξάνδρεια, όπου παράλληλα με τη δουλειά της συμμετείχε σε πνευματικούς κύκλους της ελληνικής παροικίας, αλλά και στο αρτισύστατο κομμουνιστικό κόμμα Αιγύπτου. Εκεί γνώρισε τον ομοϊδεάτη της εκπαιδευτικό Ιορδάνη Ιορδανίδη, τον οποίο και παντρεύτηκε το 1923. Την ίδια χρονιά και για πολιτικούς, μάλλον, λόγους εγκαταστάθηκε με το σύζυγο και τη μητέρα της οριστικά στην Αθήνα. Για να ζήσει, αρχικά, παρέδιδε πάλι ιδιαίτερα μαθήματα ξένων γλωσσών. Από το 1926 περίπου ερ- γάστηκε στην πρεσβεία της ΕΣΣΔ. Της χρειάστηκαν 10 χρόνια (1928–1938) και πολύς κόπος για να χτίσει στο Ελληνικό το δικό της σπίτι, που τόσο αγάπησε.
Χώρισε με τον άντρα της το 1931, αφού απόκτησαν δύο παιδιά. Λίγο αργότερα, εκείνος έφυγε για την ΕΣΣΔ, όπου και εξαφανίστηκε στη δίνη των σταλινικών εκκαθαρίσεων. Η ίδια απολύθηκε από την πρεσβεία το 1939. Το 1941–1942 κρατήθηκε για πολιτικούς λόγους ως όμηρος των κατακτητών επί οκτώ
μήνες σε διάφορα στρατόπεδα στην Ελλάδα. Στην Κατοχή το σπίτι της καταστράφηκε και η ίδια βρέθηκε πάλι στην ανάγκη να μετακομίζει συχνά τα επόμενα χρόνια. Παράλληλα, άσκησε διάφορα επαγγέλματα, με βασικότερο τα μαθήματα ξένων γλωσσών. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και ύστερα, ετοίμαζε για το περιοδικό Μόρφωση, θεωρητικό έντυπο του ΚΚΕ, πλήθος μεταφράσεων σε πλούσια δημοτική γλώσσα, που προκάλεσε αίσθηση.
Όταν η Μαρία Ιορδανίδου ησύχασε από το βιοπορισμό δεκαετιών, αποφάσισε να γράψει ένα μυθιστόρημα για την Πόλη, σε ηλικία εντελώς ασυνήθιστη για πρωτοεμφανιζόμενο λογοτέχνη. Φαίνεται πως η ικανοποίησή της από τη νέα αυτή δραστηριότητα, αλλά και η επιτυχία που γνώρισε το βιβλίο αυτό, την ώθησαν να συνεχίσει. Η λογοτεχνική της πορεία αποδείχτηκε το ίδιο απρόσμενη και εντυπωσιακή, όπως ήταν και τα ποικίλα συμβάντα του βίου της. Εξέδωσε τα βιβλία: Λωξάντρα (1963), Διακοπές στον Καύκασο (1965), Σαν τα τρελά πουλιά (1978), Στου κύκλου τα γυρίσματα (1979), Η αυλή μας (1981).
Τα κείμενα της Ιορδανίδου, εκτός από την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν στην Ελλάδα, μεταφράστηκαν σε αρκετές ξένες γλώσσες. Επιπλέον, το πρώτο και το τρίτο μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση, προσαρμοσμένα σε τηλεοπτικές συνέχειες, και αγαπήθηκαν από ένα ακόμη πλατύτερο κοινό, ιδίως η Λωξάντρα (1979, και σε πολλές επαναλήψεις). Η ενασχόληση της κριτικής όμως, ιδίως των πιο αναγνωρισμένων εκπροσώπων της, με το έργο της Ιορδανίδου υπήρξε εντελώς δυσανάλογη με τη δημοτικότητά του.
Τιμήθηκε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με το Χρυσό Σταυρό και το Οφφίκιο της «Αρχόντισσας του Οικουμενικού Θρόνου» (1978). Πέθανε στη Ν. Σμύρνη το 1989.
Πηγή: ntng.gr