(1938, στα Βέρβενα, η φωτογραφία τιτλοφορείται -Γάμος Πατσονικόλα-)
Τον Αύγουστο του 1893 έπεσε επιδημία Ευλογιάς στα Βέρβενα, τότε ήταν ανίατη, προσβάλλοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού, περί τα 400 άτομα, απ’ αυτούς πέθαναν οι 120. Μετά το πέρας της επιδημίας, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, οι Βερβενιώτες θέλησαν να γυρίσουν στα σπίτια τους στο Άστρος και οι εκεί κάτοικοι δεν τους άφηναν, με την απειλή των όπλων, για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση το κράτος έστειλε ένα λόχο στρατού.
Τον ίδιο χρόνο -1893-, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, έγραψε ένα θαυμάσιο διήγημα με τίτλο *Βαρδιάνος στα Σπόρκα», που εξιστορεί μια παρόμοια κατάσταση με επιδημία Χολέρας, και μπορείτε να το δείτε σε τηλεοπτική σειρά εδώ https://www.ertflix.gr/series/ser.158095-bardianos-sta-sporka
Αλλά ας διαβάσουμε τα πιο πάνω από τη σελίδα 24, του φυλλαδίου με τίτλο *ΒΕΡΒΕΝΑ*, σε έκδοση του -ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΩΝ-, του έτους 1960:
«Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΒΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ 1893
Στη Βέρβενα άρχισε να εμφανίζεται η βλογιά τον Αύγουστο του 1893, και εκράτησε μέχρι τον Οκτώβριο. Στα γειτονικά χωριά δεν είχε επεκταθεί διότι είχε εμφανισθεί προ εικοσαετίας. Στη Βέρβενα είχαν προσβληθεί περί τα 300 – 400 άτομα εκ των οποίων απέθαναν περί τους 120, οι δε νεκροί παρέμειναν άταφοι επί πολλάς ημέρες, ενταφιάζοντο δε οπουδήποτε. Ο Φώτης, ο Μίλης έχει ταφεί στου Μπούζιου το χωράφι στη Καμάρα και στο σημείο ακριβώς όπου υπάρχει μια φροξυλιά.
Το φθινόπωρον οι Αστρεινοί δεν επέτρεπαν στους Βερβενιώτες να εγκατασταθούν στο Άστρος και δια τούτο παρέμενον στα Γαλανέικα έξω από το χωριό. Ένα δεν πρωί οι Αστρεινοί εβγήκαν και κατεδίωξαν τους Βερβενιώτες μέχρι τα Δολιανά, με τα όπλα. Με την υποστήριξη των Δολιανιτών οι Αστρεινοί εγκατέλειψαν την καταδίωξιν.
Κατόπιν τηλεγραφήματος του Δημάρχου Βερβένων Α. Δαρβέρη, του δημάρχου Δολιανών Παναγιωτόπουλου και του Δημάρχου Αγ. Πέτρου Μαρούλη, προς το υπουργείο Εσωτερικών ο αποσταλείς λόχος στρατού όστις παρέμεινε περί τας 10 ημέρας επέβαλεν εις τους Αστρεινούς την επανάκαμψιν των Βερβενιωτών εις τας οικίας των στο Άστρος.
Σ. Κ. Π.»
Πρέπει να επισημανθεί εδώ ότι οι Βερβενιώτες κατέβηκαν να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους στα σπίτια τους στο Άστρος, όταν είχε λήξει η επιδημία και δεν υπήρχαν κρούσματα. Όταν οι Βερβενιώτες εμποδίστηκαν με τα όπλα από τους Αστρεινούς και πήραν απελπισμένοι τον δρόμο της επιστροφής για τη Βέρβενα, οι Δολιανίτες τους σταμάτησαν στα Δολιανά, τους δέχτηκαν με συμπόνια και τους βοήθησαν να παραμείνουν εκεί μέχρι τη διευθέτηση του προβλήματος. Οι Βερβενιώτες θυμούνται πάντα με συγκίνηση την ανθρώπινη συμπεριφορά των Δολιανιτών.