Ως το 1956, ένα τηλεφώνημα από την Ευρώπη στις Ηνωμένες Πολιτείες κόστιζε μια μικρή περιουσία. Γινόταν μόνο με ραδιοτηλέφωνο κι εφόσον ο καιρός ήταν καλός παντού, σ’ όλο το μήκος του ραδιοσήματος. Εκείνη τη χρονιά, ένα προηγμένο υποβρύχιο καλώδιο, με 36 τηλεφωνικά κυκλώματα, ένωσε την Ευρώπη και την Αμερική. Όταν, στις 4 Οκτωβρίου 1957, εκτοξεύτηκε ο πρώτος Σπούτνικ, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως πολύ σύντομα το θαύμα αυτό της τεχνικής, το υποβρύχιο καλώδιο, θ’ αχρηστευόταν.

Ήταν το 1958, όταν εκτοξεύτηκε ο Σκορ, ο πρώτος και πρωτόγονος τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος. Ακολούθησε ο Ηχώ 1 της ΝΑΣΑ τον Αύγουστο του 1960 και, δυο χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1962, ο βελτιωμένος Τέλσταρ 1 που γρήγορα θεωρήθηκε ξεπερασμένος. Ήταν, όμως, ο πρώτος τεχνικός δορυφόρος που μπορούσε να συνδέσει τηλεφωνικά την Αμερική με την Ευρώπη και να αναμεταδώσει μια τηλεοπτική εκπομπή από τη μια ήπειρο στην άλλη. Ο δρόμος είχε ανοίξει…

Στις 13 Δεκεμβρίου 1962, εκτοξεύτηκε ο τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος Ριλάι 1. Στις 9 Ιανουαρίου 1963, ο Ριλάι-1 εξέπεμψε σ’ Ευρώπη και Αμερική το πρώτο πλήρες τηλεοπτικό πρόγραμμα με το σύστημα μονταβίζιον. Την ίδια χρονιά, το κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάσισε την ίδρυση του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών μέσω Δορυφόρων. Ο νέος οργανισμός προικίστηκε με προνόμια που μόνο στην εταιρία σιδηροδρόμων είχαν δοθεί, πριν από έναν αιώνα, στα 1862. Πολύ σύντομα, ένα παγκόσμιο σύστημα δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή 45 μη σοσιαλιστικών κρατών. Ένα αντίστοιχο σύστημα οργανωνόταν στο σοσιαλιστικό μπλοκ, όπου κυριαρχούσαν οι σοβιετικοί δορυφόροι «Μολνίγια» που σημαίνει «Αστραπή». Ο Ριλάι 1 έζησε ως τον Οκτώβριο του 1964.