Η κοινωνία στρέφει την πλάτη της στην κυβέρνηση. Στην πιο κρίσιμη φάση για την επιβίωση της χώρας κάθε λογής επαγγελματικές ομάδες και συντεχνίες επιδίδονται σε έναν αγώνα άγονο, για την περιφρούρηση των δικαιωμάτων που κέρδισαν την εποχή της κούφιας ευφορίας. Κανείς δεν θέλει να καταλάβει ότι το ελληνικό δράμα οδηγείται αυτήν την εβδομάδα στην αποκορύφωση του, χωρίς να είναι γνωστό ακόμη τι συνέπειες θα συνεπάγεται για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Επί της ουσίας αυτή η στάση δύο πράγματα σηματοδοτεί. Ή ότι δεν έχουμε αντιληφθεί επαρκώς το πού βαδίζουμε ή ότι αρνούμαστε να δεχθούμε τα κακά μαντάτα.
Κατά την άποψη μας ισχύουν και τα δύο. Υπάρχουν συντεχνίες που το λένε θρασύδειλα. «Μαζί θα πέσουμε στο γκρεμό». Δεν ενδιαφέρονται για την τύχη της χώρας, δεν νοιάζονται για την ανάγκη σκληρών μέτρων, το μόνο που έχουν κατά νου είναι να σώσουν τη βόλεψη τους. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Όμως, όλοι γνωρίζουμε για ποιους μιλάμε.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ακόμη ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής γνώμης που αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα που πλησιάζει με μεγάλα βήματα. Θεωρεί όλο αυτό που γίνεται «έναν εφιάλτη» που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ακόμη κι αν οσμίζεται ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά για τη χώρα, εξακολουθεί να κάνει προγραμματισμούς και σχεδιασμούς στο μικροπεριβάλλον που ζει και κινείται, προσδοκώντας ότι η μη παραπέρα κατάσταση αφορά κάποιους άλλους και όχι το σύνολο της κοινωνίας. Στρουθοκαμηλίζει, με άλλα λόγια. Προφανώς, γιατί θέλει να πιστεύει ότι ο καλός θεός της Ελλάδας θα βάλει και πάλι το χέρι του και ότι όλα αυτά που μας συμβαίνουν είναι προϊόν συνωμοσιολογίας.
Αυτή, λοιπόν, είναι η μία πλευρά. Μια κοινωνία με δύο ταχύτητες, δίπλα στους ανέργους, στους αληθινά φτωχούς, στους εξαθλιωμένους.
Η άλλη πλευρά αφορά στην κυβέρνηση. Η οποία με παροιμιώδεις ερασιτεχνισμούς ως τώρα έχει αποτύχει παταγωδώς να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση της χώρας. Άφησε πολύ χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος, προφανώς, πιστεύοντας ότι η σωτηρία θα έρθει εξ ουρανού. Ισραηλινός θα ήταν αυτός, ευρωπαϊκός θα ήταν αυτός, αμερικανικός θα ήταν, πάντως, από κάπου πίστευε ότι θα έρθει η πολυπόθητη σωτηρία. Όσο η τρόϊκα συναινούσε για την εκταμίευση των δόσεων η κυβέρνηση κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Δεν θέλησε ούτε μία στιγμή να κακοκαρδίσει ψηφοφόρους, να «σπάσει αυγά», να αψηφίσει το πολιτικό κόστος. Ψήφιζε νόμους τους οποίους στη συνέχεια δεν εφάρμοζε. Ήταν για τα μάτια της τρόϊκας και μόνον. Και έπαιρνε μέτρα τα οποία προορίζονταν μόνον στην εξαθλίωση όσων δεν μπορούσαν να αντιδράσουν με τη συντεχνιακή δύναμη τους. Αλλά και τα μέτρα, αυτά καθεαυτά, ήταν εξαρχής θνησιγενή. Με συνεχή φορολόγηση και κούρεμα μισθών και συντάξεων ανάπτυξη δεν πετυχαίνεις ούτε στα καλύτερα όνειρα σου. Και οικονομολόγος να μην είσαι αυτό το καταλαβαίνεις. Όμως, η κυβέρνηση συνέχιζε να τα λαμβάνει. Αντί να προχωρήσει με θάρρος και συνέπεια στην αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, ώστε να εξασφαλίσει έσοδα, αντί να περικόψει δημόσιες δαπάνες, μοίραζε κα μοιράζει παντού φόρους, βυθίζοντας την οικονομία σε ύφεση χωρίς πάτο.
Και να που φτάσαμε στο τέλος. Έστω κι αν κανείς δεν θέλει να το παραδεχθεί. Κάποιες φωνές σποραδικές προσπαθούν να αφυπνίσουν για τις τρομακτικές συνέπειες που μας περιμένουν. Όχι, δεν θέλουμε να κάνουμε σπέκουλα σε αυτές τις κρίσιμες ώρες. Μακρυά από εμάς τέτοιου είδους προθέσεις. Ούτε θέλουμε να ενσπείρουμε τον πανικό. Συμμεριζόμενοι, απλώς, την αγωνία κάποιων συνετών και σοβαρών πολιτών, λέμε ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια υπεροκομματική κυβέρνηση από άξιους και άφθαρτους, οι οποίοι με ψυχραιμία, πρόγραμμα και στρατηγική θα πρέπει να λάβουν τις κρίσιμες αποφάσεις για τη διάσωση της χώρας. Πριν να είναι πολύ αργά. Αν δεν είναι ήδη. Το να γκρεμιστούμε όλοι, δίκαιοι και άδικοι, δεν είναι λύση. Το να σωθούμε όλοι, ακόμη και αυτοί που έφταιξαν γι αυτό το κατάντημα, είναι πολιτική πράξη υψηλής αξίας. Ας σωθεί πρώτα η χώρα και ας ζητηθούν ευθύνες μετά. Και θα ζητηθούν. Αυτό είναι βέβαιο. Αλλά αυτό που προέχει ΤΩΡΑ είναι να μπει φρένο στην κατρακύλα μιας ολόκληρης χώρας.
Τόσο απλά. Ακούει κανείς;