Σαν σορός από διάσπαρτα τραπουλόχαρτα εμφανίζεται στο υποσυνείδητο του Ευρωπαίου πολίτη η Ευρώπη, η Ενωμένη Ευρώπη, η Ευρώπη των «27», η ευρωζώνη. Αυτό που είθισται να ονομάζουμε «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» φαντάζει πλέον σαν χάρτινος πύργος, ατάκτως ερριμμένος, που η κρίση χρέους φύσηξε και σώριασε σε ένα νεφέλωμα από μνημόνια, συμφωνίες, συνθήκες και πολιτικές κρίσεις.

Οι κυβερνήσεις στις ευρωπαϊκές «καγκελαρίες» από το 2008 πέφτουν όπως στο θρίλερ της Άγκαθα Κρίστι με τους 10 μικρούς νέγρους, που σιγά-σιγά εξοντώνονταν, πέφτοντας θύματα του ίδιου δολοφόνου που λέγεται χρέος.

Τελευταίο μέχρι στιγμής θύμα της ευρωκρίσης χρέους και πολιτικής είναι ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον οποίο πρόλαβε για λίγες μέρες ο Έλληνας ομόλογός του Γιώργος Παπανδρέου. Οι ένοικοι του Παλάτσο Κίτζι και του Μεγάρου Μαξίμου αισθάνθηκαν προφανώς την ίδια πίεση που ανάγκασε τον Ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ Θαπατέρο να προκηρύξει πρόωρες εκλογές χωρίς τη συμμετοχή του. Λίγο νωρίτερα είχε πέσει και ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες – κι αυτός λόγω λιτότητας.

Ωστόσο, η πολιτική χρεοκοπία δεν είναι αποκλειστικότητα του ευρωπαϊκού Νότου: Ο Δανός Άντερς Φογκ Ράσμουσεν πρόλαβε να εγκαταλείψει την εξουσία για τα «μάτια» του ΝΑΤΟ, πριν αυτή εγκαταλείψει εκείνη πρώτη τον νυν γενικό γραμματέα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Η λαϊκή ψήφος και το μνημόνιο ταπείνωσαν τον Μπράιαν Κάουεν στην Ιρλανδία, ο Γκόρντον Μπατζνάι δεν άντεξε ούτε χρόνο στην πρωθυπουργία της Ουγγαρίας και ο σοσιαλιστής Ρόμπερτ Φίκο της Σλοβακίας ηττήθηκε και αυτός από τη λιτότητα.

Οι κοινωνικές εντάσεις έριξαν κυβερνήσεις. Οι Μέρκελ, Κάμερον και Σαρκοζί μένουν όρθιοι, όμως και από αυτούς ο Γάλλος Πρόεδρος, με ελαφρά καλύτερη εικόνα στις δημοσκοπήσεις σε σχέση με τους αντιπάλους του, θεωρείται ο επόμενος που θα πέσει στον βωμό της ευρωκρίσης με τη λαϊκή εντολή. Πάντως, και οι άλλοι δύο φαίνεται πως δύσκολα θα διασωθούν από την… ευρωκατάντια.

Νίκος Δασκολιάς