Του Γιώργου Λιακόπουλου
Μια από τα ίδια. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες κορώνες, οι ίδιες κενολογίες, το ίδιο σκηνικό. Εκείνοι που υμνούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου για να τον αποκηρύξουν το 1996 υπέρ του Κώστα Σημίτη, τον οποίο απαξίωσαν το 2004 υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου, τώρα του γυρίζουν την πλάτη υπέρ του Βαγγέλη Βενιζέλου. Σαν να μην περνάει μια μέρα από τη μια αλλαγή σκυτάλης στην άλλη. Πρόσωπα γνώριμα και κουραστικά που λένε αυτά που λένε σε κάθε περίοδο για να τα ξεχάσουν την επόμενη και πάντα αρκούνται σε χειροκροτήματα. Αυτή ήταν η εικόνα από τη Συνδιάσκεψη διαδοχής του ΠΑΣΟΚ. Μια πολύ γνώριμη εικόνα «Το έργο το ‘χω ξαναδεί», που λέμε.
Αλλά θα μπορούσε να δεχτεί κάνεις ότι αυτά συμβαίνουν στα κόμματα. Έτσι λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και έτσι αντιδρούν οι θεσιθήρες. Οι περισσότεροι από όσους χειροκροτούν σήμερα τον Βενιζέλο, χθες τον Παπανδρέου, προχθές τον Σημίτη, θέλουν απλώς μια θέση. Ένα ρόλο που να τους επιτρέπει να κάνουν αυτό που δεν μπορούν να κάνουν με τις προσωπικές τους δυνάμεις. Αλλά ας το καταπιούμε κι αυτό. Έτσι συμβαίνει στη ζωή.
Αυτό που δεν καταπίνεται ήταν το περιεχόμενο των ομιλιών. Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές της παράστασης, μιλούσαν ώρες χωρίς να λένε τίποτε. Χωρίς να προσθέτουν τίποτε περισσότερο σε αυτό που είπαν ήδη χθες. Και κυρίως χωρίς να αισθάνονται ότι κανείς δεν τους ακούει.
Σαν να προέρχονται από ένα δικό τους κόσμο και να απευθύνονται σε ακροατήριο Αρειανών. Γιατί αυτά που έλεγαν – ο καθένας από την πλευρά του, απλώς δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Είτε αυτή αφορά η χώρα, είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε τον εαυτό τους. Επικαλούνται πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ. Υποδύονται κάποιους που δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ: «κύρος», «σωτηρία», «αξιοπιστία», «λαϊκή αποδοχή»…
-Ο Γιώργος Παπανδρέου επιμένει σώνει και καλά να δικαιώσει το λάθος του, χωρίς να εξηγεί πώς με τόσο μεγάλη προσφορά έχασε την πρωθυπουργία χωρίς να χάσει το ΠΑΣΟΚ την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
-Ο Βαγγέλης Βενιζέλος προσπαθεί να επιβληθεί δια της ισχύος του λόγου του, χωρίς να εξηγεί πώς είναι δυνατόν να είναι κάτι διαφορετικό από τον Παπανδρέου όταν κινείται αποκλειστικά στις ράγες του.
-Ο Χρήστος Παπουτσής απλώς αναζητά χαρακώματα στο παρελθόν για να ικανοποιήσει μια εντύπωση που έχει για τον ρόλο του.
Και οι τρεις είχαν ένα χαρακτηριστικό: καμιά καινούργια ιδέα, τίποτε που να καινοτομεί, να εμπνέει και να παρακινεί. Και καμιά πραγματική αυτοκριτική. Ούτε καμιά κριτική στα πρόσωπα, στις πράξεις, τις επιλογές. Όλα καλά καμωμένα. Ο Γ. Παπανδρέου πήρε εύσημα από τους επιδόξους διαδόχους του που εξακολουθούν να συνυπογράφουν τις επιλογές του- αφού άλλωστε δεν έχουν και δικές τους.
Ως αυτοκριτική εννοούν την γενική αναφορά σε «λάθη και παραλείψεις» που δεν ορίζονται συγκεκριμένα και ποτέ δεν προσωποποιούνται. Αυτοί οι ίδιοι που έκαναν τα λάθη, αυτοί θα τα διορθώσουν, χωρίς να υπάρχει όμως καμιά ένδειξη ότι έχουν αλλάξει. Και πάντως κανείς δεν είπε: φταίω, πάω στο σπίτι μου.
Και τέλος, αν είχε κάτι ακόμη περισσότερο ξεχωριστό αυτή η συγκέντρωση ήταν ότι οι ακροατές χειροκροτούσαν μανιωδώς τις ατάκες για τη μη χρεωκοπία μιας χώρας που… έχει χρεοκοπήσει. Από αυτή την άποψη ίσως εξηγούνται και τα προηγούμενα.
Πηγή: protagon.gr