Η ιστορία μιας λέξης

            


Εισαγωγικό σημείωμα: Το παρακάτω άρθρο είναι του Χρίστου Κυρκιντάνου, συμπατριώτη μας (Δήμος Βόρειας Κυνουρίας) από το Στόλο.


Η περίπτωση που ακολουθεί δικαιώνει τη θεωρία ότι η ιστορία μιας λέξης μοιάζει με την ιστορία μιας εκστρατείας. Μόνο που η συγκεκριμένη εκστρατεία έληξε άδοξα.


Η ομηρική λέξη  λ ά ς (πέτρα, βράχος) έφθασε στις μέρες μας ως λατομείο και λατόμος. Η ίδια πέτρα διέσχισε τους αιώνες πάνω στους ώμους του «αγράμματου» λαού, που την τοποθέτησε, λαξευμένη με τη γλωσσική αίσθηση του καιρού του, στο νεοελληνικό γλωσσικό οικοδόμημα ως λ α λ ο ύ δ ι και την τραγούδησε κι όλας: « Λαλούδι της Μονεμβασιάς και κάστρο της Λαμίας».


Είχαμε κι εμείς, στη Βόρεια Κυνουρία, το Λαλούδι μας. Είναι η θέση ανάμεσα στου Τσιμούρη το Χάνι και τη Ντουμινά, στο δρόμο Τρίπολη – Αστρος που γίνονται τώρα τα οδικά έργα.


Παιδιά του Γυμνασίου μετά τον εμφύλιο, ταξιδεύαμε, με την κουκουβάγια, για τους τόπους της μάθησης, πεζοπόροι παντός καιρού. Ακολουθούσαμε τους έμπειρους ταξιδιώτες, που ξέρανε τους δρόμους, για να μη χαθούμε και κλέβαμε τις κουβέντες τους « σκαπέτησε κατά το Λαλούδι», « στάθηκα στα Πωρεία να ξανασάνω».


 Π ω ρ ε ί α  ίσον υπώρεια, λ α λ ο ύ δ ι  ίσον βράχος. Λέξεις ταξιδεμένες στο χρόνο από τον καιρό της Ιλιάδας και της Οδύσσειας μέχρι την εποχή μας. Όπου και να πορευότανε η ταλαιπωρημένη εφηβεία μας, εκείνα τα χρόνια, στεκότανε μπροστά της ο Όμηρος, είτε σε βράχο απάνω είτε σε ρίζα βουνού, και την ευλογούσε. Η εκπαίδευση και η κάλπικη ελληνολατρία δεν είχανε καταφέρει ακόμα το μαθητόκοσμο να  μισήσει τον οικουμενικό ποιητή.


Τέτοιες λέξεις, αποτυπώνουνε την ανάσα ενός λαού και γι αυτό στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ενοχλούν τραπεζίτες, οίκους αξιολόγησης και υποτελείς τους. « Ευφράδειες και δημηγορίες» ανέκαθεν τις βαριούνται οι βάρβαροι.


Τελευταία, στη θέση του παλιού τοπωνύμιου που σεβάστηκαν οι αιώνες, σε χάρτες και δημόσια έγγραφα, γράφτηκε το «Λουλούδι». Αδιαμαρτύρητα. Ο HOMUS KATANALOTIKUS δε νοιάζεται πια για την ιστορία του- ό,τι φάμε ό,τι πιούμε …….- και οι παλαιοί στρατολάτες που φυλάγανε σαν λύκοι τον τόπο τους και το πολιτιστικό του κεφάλαιο, δεν υπάρχουνε πια για να διαμαρτυρηθούνε, η εποχούμενη βιοθεωρία της αρπαχτής τους εκτόπισε.


Προσωπικά, ντράπηκα και κατέγραψα με τη διαστροφή του γραφιά, σε ένα πόνημα λογοτεχνικό, τη σωστή ονομασία Λαλούδι, εν γνώσει μου ανωφέλευτα ∙ ένα είδος μεταγραφής σε ουτοπικό υποθηκοφυλακείο.


Το ασήμαντο φαινομενικά περιστατικό συνάδει με την προοπτική της νέας τάξης πραγμάτων για την κατάλυση, έξω από την απληστία του κέρδους, κάθε  ιδιαιτερότητας, κάθε αξίας πνευματικής, κάθε πολυχρωμίας, και τη μεταλλαγή της κοινωνικής ζωής σε άνυδρη έρημο, πεδίο κατάλληλο δηλαδή για να  αθλούνται ανεμπόδιστα, τραπεζίτες, μεσίτες και εργολάβοι.


Αν δεχθούμε ότι πατρίδα κάθε ανθρώπου είναι η γλώσσα του, όταν χάνεται ένα τοπωνύμιο, χάνεται ένα μέρος της επικράτειας μαζί με την ιστορία και την ομορφιά της μυθολογίας του. Κι αν έχει σωστά ειπωθεί ότι ο πολιτισμός δένει τον άνθρωπο με τον τόπο του, όταν κοπεί  αυτός ο δεσμός, οι άνθρωποι γίνονται άθυρμα των ανέμων της ιστορίας και πέφτουνε στη δουλεία των ισχυρών.


Αναρωτιόμαστε πώς έγινε και βρεθήκαμε στο σκοτεινό λάκκο εμείς τα αγέρωχα τέκνα των αρχαίων προγόνων. Είναι η απορία του κουνελιού που έτρεξε αυτοβούλως μέσα στο ανοιχτό στόμα του πύθωνα για να φυλαχτεί.


Μας έχουνε κουφάνει οι ξύλινες φωνασκίες μα περισσότερο η εκκωφαντική σιωπή των σοφών μας. Οι ελάχιστοι που απόμειναν δεν έχουνε βήμα να εξηγήσουνε στο λαό τους μηχανισμούς της  μετάλλαξης του πολιτιστικού  μας ελλείμματος σε έλλειμμα δημοσιονομικό και ακολούθως σε έλλειμμα ελευθερίας. « Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα:». Ο Σολωμός. Πουλάκια είναι οι ποιητές, αφήστε τους να κελαηδάνε, μη δίνετε σημασία. Και ποιούς φασκελώνουνε τα παιδιά; τους πολιτικούς εκπροσώπους τους; Τη συλλογική τύφλα μας φασκελώνουνε, που εξοφλεί ανέξοδα το πατριωτικό μας καθήκον, μόνο με το παπαγάλισμα του εθνικού ύμνου και την,  άδεια από πατριωτική ουσία, φανφάρα.


 Τουλάχιστον ας κάνανε μεταβολή την ώρα της παρέλασης τα παιδιά κι ας καλούσανε  τους συμμαθητές τους από τις πρωτεύουσες των χωρών που τις ονόμασαν χλευαστικά PIGS Λισαβόνα, Ρώμη, Μαδρίτη – για να υπερασπιστούνε μαζί το κοινό ανθρωπιστικό κεκτημένο από την επέλαση του νεοσκοταδισμού.


Στο τέλος – τέλος, ας πήγαιναν στη θέση Λαλούδι, στη μέση του Δρόμου Τρίπολη – Αστρος, για να καλαφατίσουνε συμβολικά, άλλος με λόγο άλλος με χρώμα άλλος με μουσική κι άλλος με γνώση, μία τρυπούλα που μπάζει βαρβαρότητα όχι στο δικό μας γουρουνίσιο σκαρί αλλά στη γκρίζα στολή που ετοίμασε για τον κόσμο η βουλιμική χρηματοκρατία .


 Πηγή: avgi.gr


Βαγγέλης Κούκλης