Η Αικατερίνη Νικολαΐδου, διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων στα Τρίκαλα, αναφέρεται σε υποσιτισμένους μαθητές σχολείων της περιοχής και απευθύνει έκκληση για δράση, πριν θρηνήσουμε θύματα από την πείνα!

Μέσω μιας δραματικής επιστολής προς όλους τους συναδέλφους της εκπαιδευτικούς, φέρνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα μικρών παιδιών που καταρρέουν μέσα στις σχολικές αίθουσες, η Αικατερίνη Νικολαΐδου προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία.

Στην εν λόγω επιστολή μιλά για «ένα σκελετωμένο, μικρό παιδί, ηλικίας  6  χρόνων, που  μετά  από  απουσία  πολλών  ημερών  εμφανίστηκε  στο  σχολείο  σε  άθλια  κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό,  με  τρέμουλο  σε  όλο  του  το  σώμα.

Οι  γονείς  αυτού  του  μικρού  παιδιού  είναι  άνεργοι. Ζουν  σε  μια  τρώγλη. Τους  λείπει  ακόμη  και  το  ψωμί. Κυριολεκτικά  πεινούν. Το  διαπίστωσα  και  η  ίδια  μετά  από  επίσκεψη  στο  σπίτι  τους. Όμως  δεν  είναι  μόνο  αυτό  το  παιδί  που  υποσιτίζεται» τονίζει.

Ζητά άμεσα την παρέμβαση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών και την ενεργοποίηση όλων των φορέων της περιοχής.

Η επιστολή:

«Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες

Η οικονομική  πτώχευση  και  η κρίση  της  πατρίδας  μας,  έχει  χτυπήσει  εδώ  και  καιρό  τις  πόρτες  όλων  μας  και  έχει  μπει  μέσα  στη  ζωή   μας  άγρια,  αδυσώπητη,  στιβαρή,  απάνθρωπη.

Οι  κυβερνώντες  μας  βλέπουν  ως  αριθμούς. Ως  πηγή  εσόδων μονάχα. Η αξιοπρέπεια , η δικαιοσύνη, η  ισότητα, είναι  ανύπαρκτες  στο  μυαλό  και  στις  πράξεις  τους.

Επενδύουν  μονάχα  εκεί  απ΄ όπου  μπορούν  να  απορροφήσουν  έσοδα  και  κέρδη. Εκεί  όπου  τα  αποτελέσματα  είναι  μετρήσιμα.

Γι΄ αυτούς  λοιπόν,  η  εκπαίδευση  δεν  μετρά. Τα  αποτελέσματά  της  είναι  ποιοτικά. Δεν  είναι  ποσοτικά. Η  εκπαίδευση  δεν  είναι  στους  στόχους  τους.

Εδώ  και  χρόνια  οι  μισθοί  μας  μειώνονται  συνεχώς. Είμαστε  η ‘εύκολη  λεία’ του  φοροεισπρακτικού  κράτους  μας. Από  την  άλλη  γίνεται  συστηματική  απαξίωση  του  έργου  μας. Ζητούν  την  αξιολόγησή  μας. Αδιαφορούν  για  τα  σχολειά  που  κρυώνουν. Για  τους  μισθούς  πείνας. Για  τη  συνεχή  επιμόρφωσή  μας. Για  την  ανυπαρξία  ικανού  κοινωνικού  δικτύου  που  θα  βοηθά  στο  δύσκολο  έργο  μας( ψυχολόγους,  κοινωνικούς  λειτουργούς, λογοθεραπευτές  κ.λπ.).

Ναι,  γνωρίζω   πόσο  δύσκολα  τα  βγάζουμε  πέρα  με  τις  οικογενειακές  μας  υποχρεώσεις. Με  την  πληρωμή  των  φόρων.

Εδώ  και  λίγες  μέρες  όμως  ενημερώθηκα  από  φίλη  Νηπιαγωγό  για  το  οικογενειακό  δράμα  που  παίχτηκε  και  παίζεται  στην  τάξη  της,  τη  θέα  ενός  σκελετωμένου  μικρού  παιδιού, ηλικίας  6  χρόνων, που  μετά  από  απουσία  πολλών  ημερών  εμφανίστηκε  στο  Νηπιαγωγείο  σε  άθλια  κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό,  με  τρέμουλο  σε  όλο  του  το  σώμα.

Οι  γονείς  αυτού  του  μικρού  παιδιού  είναι  άνεργοι. Ζουν  σε  μια  τρώγλη. Τους  λείπει  ακόμη  και  το  ψωμί. Κυριολεκτικά  πεινούν. Το  διαπίστωσα  και  η  ίδια  μετά  από  επίσκεψη  στο  σπίτι  τους. Όμως  δεν  είναι  μόνο  αυτό  το  παιδί  που  υποσιτίζεται. Πολλά  ακόμη  παιδάκια  που  φοιτούν  σε  σχολεία  και  Νηπιαγωγεία,  κυρίως  του  κέντρου  των  Τρικάλων,  ζουν  κάτω  από  δραματικές  συνθήκες…συνέχεια