«Όνος ίππον μακαρίζων», του Αισώπου

Ὄνος ἵππον ἐμακάριζεν, ὡς ἀφθόνως τρεφόμενον καὶ ἐπιμελῶς, αὐτὸς μηδ᾿ ἀχύρων ἅλις ἔχων, καὶ ταῦτα πλεῖστα ταλαιπωρῶν. Ἐπεὶ δὲ καιρὸς ἐπέστη πολέμου, καὶ ὁ στρατιώτης ἔνοπλος ἀνέβη τὸν ἵππον, πανταχόσε τοῦτον ἐλαύνων, καὶ δὴ καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσήλασε, καὶ ὁ ἵππος πληγεὶς ἔκειτο. Ταῦτα ἑωρακὼς ὁ ὄνος τὸν ἵππον μεταβαλλόμενος ἐταλάνιζεν.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ τοὺς ἄρχοντας καὶ πλουσίους ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατ᾿ ἐκείνων φθόνον καὶ τὸν κίνδυνον ἀναλογιζομένους τὴν πενίαν ἀγαπᾶν.

«Γάιδαρος το άλογο καλοτύχιζε» – ελεύθερη μετάφραση –

Γάιδαρος καλοτύχιζε το άλογο διότι ήταν καλοθρεμμένο και το περιποιούνταν, ενώ αυτός δεν είχε να φάει ούτε άχυρο. Όμως ήλθε ο καιρός του πολέμου και πήρε το άλογο ο στρατός, έτσι κατά τη διάρκεια της μάχης το άλογο πληγώθηκε και ξάπλωσε καταγής ανήμπορο. Ο γάιδαρος που είδε το συμβάν, εκ του μακρόθεν, ᾤκτειρε το άλογο για τη κατάντια του.

Ο μύθος μας λέει ότι, δεν πρέπει να ζηλεύουμε τους «άρχοντες» για την εφήμερη ισχύ τους, αλλά να σκεφτόμαστε τους κινδύνους που είναι εκτεθειμένοι εξ’ αιτίας της (ισχύος).