Τα μαθήματα μίσους των νεοναζί Ελλήνων βουλευτών προκάλεσαν ρίγη στην ελληνική κοινωνία, την τρομοκράτησαν. Ολα αυτά δεν φαίνεται να ενόχλησαν τον δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα και τους εργοδότες του. Δεν είναι ότι, απλώς, παραβιάστηκαν οι κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ότι καταπατήθηκε η έννοια «πολιτικός διάλογος», ότι «δοξάστηκαν» οι ύβρεις και η περιφρόνηση προς τη Δημοκρατία.
Είναι ότι όσοι διαρρηγνύουν τώρα τα ιμάτιά τους για όλα αυτά, πολλοί απ’ αυτούς τέλος πάντων φέρουν σημαντικό μέρος ευθύνης για την παρουσία του ναζιστικού μορφώματος στα έδρανα της Βουλής. Εννοείται ότι ως κυβερνώντες διέρρηξαν τον κοινωνικό ιστό, δημιουργώντας φτώχεια, ανεργία, ανυπαρξία θεσμών, με αποτέλεσμα οι λαϊκιστές της Χ.Α. να το καρπωθούν αυτό, να υποκαταστήσουν το κοινωνικό κράτος με αυθάδεια και να εμφανιστούν σαν υποστηρικτές των αδυνάτων. Η δική τους αδιαφορία ώθησε την κοινωνία σε ψήφο απελπισίας, ικανή, όμως, να εκτινάξει στα ύψη τα ποσοστά των υποστηρικτών των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι ίδιοι αυτοί, την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία, αδιαφόρησαν για τη διολίσθηση των ηλεκτρονικών (και άλλων) Μέσων Ενημέρωσης στη χυδαιότητα και τον λαϊκισμό, στην εξευτελιστική αντιμετώπιση εκ μέρους των αστέρων της τηλοψίας απέναντι στους καλεσμένους τους, αλλά και προς την ελληνική κοινή γνώμη. Αυτοί λοιπόν και οι περί αυτούς νομιμοποίησαν με την παρουσία τους σ’ αυτά τα Μέσα την κατρακύλα των εργαζομένων σε αυτά, χωρίς ποτέ να ιδρώσει τ’ αυτί τους για τον οβελισμό αξιών και την καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το εν λόγω κανάλι δεν μεταλλάχτηκε ξαφνικά σε αντιδημοκρατικό άντρο, είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του στο πολιτικό σύστημα, το οποίο υπηρετούσε τυφλά, αλλά και όλα τα κανάλια, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, προπαγάνδιζαν τον καταναλωτισμό, το life style και γενικά οτιδήποτε αντιστρατεύεται τη διαφάνεια, το ήθος, τη δεοντολογία, τη Δημοκρατία. Ο δε δημοσιογράφος ουδέποτε αρνήθηκε τον αμοραλισμό του, που δεν ήταν απλώς ρεαλισμός, όπως πολλοί θέλουν να το αποδώσουν. Πολλοί πολιτικοί της Αριστεράς έχουν επισκεφτεί τα στούντιο του εν λόγω δημοσιογράφου. Τώρα δηλαδή υπερέβη τα εσκαμμένα; Καλό είναι να επιδεικνύουν δημοκρατική ευαισθησία οι πολιτικοί μας, αλλά, ενίοτε, η υποκρισία έχει τα όριά της.
Ασφαλώς γνώριζαν πολύ καλά ότι τα Μέσα είναι χειραγωγούμενα, κατευθυνόμενα, διαπλεκόμενα, ότι οι ιδιοκτήτες δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά στυγνοί επιχειρηματίες που χρησιμοποιούν τα Μέσα τους ως όχημα πίεσης στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τα κροκοδείλια δάκρυα για τον εξευτελισμό της Δημοκρατίας είναι για τα μάτια της κοινής γνώμης μόνο. Είναι σφιχτός, κολάσιμος ο εναγκαλισμός πολιτικής και δημοσιογραφίας. Και, τελικώς, θανάσιμος.