Του Θοδωρή Αντωνόπουλου

Όσο περισσότερο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ταΐζουν με έθνος και φυλή» λέει ένα παλιό εξαρχειώτικο σύνθημα και για μια ακόμα φορά μακαρίζω εαυτόν που με τέτοιες ιδέες «γαλουχήθηκα» γενόμενος άπατρις, διεθνιστής και κοσμοπολίτης, που δεν «ψάρωσα» ποτέ με εθνοκάπηλες ηλιθιότητες τύπου «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», «Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει» ή το πιο πρόσφατο μακεδονομαχικό «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», λες και άμα κερδίσουμε το Μακεδονικό την αμέσως επόμενη μέρα θα μας αποκαλυφθεί διάπλατα το νόημα της ζωής, θα πάρουμε γενναία αύξηση ή/και προαγωγή, θα μας χαρίσουνε μετά χαράς χρέη, οφειλές και πρόστιμα, θα μας χαμογελάσει πλατιά μέχρι κι αυτή-ός που μέχρι χτες μας έριχνε μεγαλοπρεπή χυλόπιτα. Ο ίδιος ο Μεγαλέξανδρος, στο απόγειο της δόξας του και μιμούμενος τους ηττημένους Αχαιμενίδες, είχε διακηρύξει σύμφωνα με κάποιες αρχαίες πηγές το 324 π.Χ. στη Συρία ότι «δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν… τους καταμερίζω με μόνο κριτήριο την αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο» – ακόμα κι αν δεν το είπε έτσι ακριβώς, η όλη πολιτική του σε αυτή την κατεύθυνση κινούνταν μετά τη Βαβυλώνα, κάτι που μάλλον θα χάλαγε τα εγχώρια εθνίκια.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά τις ογκώδεις συγκεντρώσεις της Θεσσαλονίκης που με την αγαστή καθοδήγηση και τις ευλογίες της «Δεξιάς του Κυρίου», θρησκευτικής και κοσμικής, αφενός τορπίλισαν τη λύση του Μακεδονικού, αφετέρου αποτέλεσαν ιδεώδες λίπασμα για τα ζιζάνια του εθνικισμού και του φασισμού που έμελλε να γίνουν δάσος εφιαλτικό την επόμενη δεκαετία. Ο σκοταδισμός, αυτόχθονων και μεταφερόμενος, ξανάδωσε δυναμικό «παρών» στη συμπρωτεύουσα, σε αισθητά μικρότερη κλίμακα απ' ό,τι το '92 μεν και δίχως καμιά επίσημη θεσμική στήριξη αλλά παραμένοντας το ίδιο απεχθής, κακόγουστος, εμετικός και εγκληματικά επικίνδυνος, όπως απέδειξαν οι εμπρηστικές επιθέσεις χρυσαυγιτών –στην πρώτη θεαματική «δημόσια δράση» τους εδώ και χρόνια– και συμπαθούντων κατά του κοινωνικού χώρου «Σχολείο» και της στεγαζόμενης σε μοναδικό διατηρητέο αντιεξουσιαστικής κατάληψης Libertatia, όπου από τύχη δεν υπήρξαν θύματα (οι ένοικοι συμμετείχαν σε αντιεθνικιστική συγκέντρωση), καθώς και η βεβήλωση, για μια ακόμα φορά, του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στην Αριστοτέλους, παραμονές κιόλας της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης της Shoah, αντάμα με συνθήματα κατά του «σκλάβου των Εβραίων» δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη. Όλα αυτά αυτά σε μια χώρα που παραμένει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου κανένα επώδυνο μέτρο απ' όσα ψηφίστηκαν μετά τη «μεγάλη ήττα» του καλοκαιριού του '15 δεν στάθηκε ικανό να κινητοποιήσει ούτε κατά διάνοια τόσο κόσμο, – αλλά είναι, βλέπεις, ακριβώς σε τέτοιες συγκυρίες που ο μεταφυσικός λαϊκισμός της τιμής και του αίματος υπονομεύει την κοινωνία των πολιτών, ναρκοθετώντας την όποια επίφαση δημοκρατίας. Όχι, δεν είναι να πανικοβάλλεται κανείς με το χτεσινό συλλαλητήριο, παρά τα παρατράγουδα –ανάθεμα κι αν μερικές δεκάδες από τους συγκεντρωμένους θα προθυμοποιούνταν και να πολεμήσουν ακόμα, αν χρειαστεί, για τη Μακεδονία «μας», ανάθεμα κι αν κάποιοι από τους χιλιάδες Βορειοελλαδίτες που συμμετείχαν θα σταματήσουν ξαφνικά να ταξιδεύουν στην «ακατονόμαστη» χώρα για ψώνια, τζόγο, φτηνή βενζίνη, ιατρικές υπηρεσίες χαμηλού κόστους κ.λπ.– σε τέτοιες περιπτώσεις, βλέπεις, η γυναίκα του Καίσαρα οφείλει να φαίνεται «τίμια», όχι όμως και να είναι γιατί έχουμε κι ανάγκες… Οφείλει όμως να προβληματιστεί με τη σοβαρότερη τα τελευταία χρόνια επίδειξη δύναμης της πιο αντιδραστικής, της πιο αποτρόπαιης Ελλάδας, αυτής που σε προκαλεί να δηλώνεις περήφανα ανθέλληνας, όσο κιτς και γκροτέσκα κι αν ήταν. Ειδικά όταν βλέπει και κομμάτι της αριστεράς, κυβερνώσας και μη, να παίζει στα φανερά ή στα μουλωχτά το «πατριωτικό» χαρτί, λησμονώντας πως «η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα» και πως οι «προλετάριοι», οι μη προνομιούχοι δηλαδή, άσχετα από κοινωνικές τάξεις, ράτσες, εθνικές καταγωγές, φύλα, σεξουαλικότητες κ.λπ., «δεν έχουνε πατρίδα» ή, ακόμα κι αν έχουν, την ορίζουν με εντελώς διαφορετικά κριτήρια! Δεν έχει επίσης, θαρρώ, κανένα απολύτως νόημα να αναρωτηθεί κανείς αν αυτοί οι 90, 100, άντε 200.000 παρδαλοί «Ελληνόψυχοι» με τα φλάμπουρα, τα κιτς συνθήματα και τις καρναβαλίστικες στολές που μαζεύτηκαν φουριόζοι στο λιμάνι είναι «ορίτζιναλ» φασίστες σοβινιστές ή ανησυχούντες «αγνοί πατριώτες», όπως ακριβώς δεν έχει νόημα το πόσοι ψηφοφόροι της Χ.Α. είναι «γνήσιοι ναζί» – η Ιστορία έχει επανειλημμένως αποδείξει ότι δίχως «χρήσιμους ηλίθιους» κανένας σανοπωλητής δεν έκανε καριέρα. Και, ναι, περίσσεψαν χθες στη συμπρωτεύουσα τόσο οι σανοπωλητές όσο και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι». • Σανοπωλητές: α) Άνθιμος στη Σαλονίκη, Αμβρόσιος στο Αίγιο και λοιποί Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας – ο Ιερώνυμος δεν πήρε επισήμως θέση, παρ' ότι εκ των συνδιοργανωτών των μακεδονομαχικών συλλαλητηρίων του '92, μια «ουδετερότητα» που ωστόσο μόνο ως κατάφαση εκλαμβάνεται, εφόσον δεν συνοδεύτηκε από ρητή καταδίκη του εθνοφυλετισμού ως θα όφειλε, με βάση τους ίδιους τους εκκλησιαστικούς κανόνες. β) Κυριάκος Μητσοτάκης: Απέφυγε επίσης την άμεση ανάμειξη (την πήρε όλη πάνω του ο ορίτζιναλ ακροδεξιός αντιπρόεδρός του), μιλώντας γενικά κι αόριστα για «ευαισθησίες», καλώντας τους βουλευτές του να αποφασίσουν κατά συνείδηση αν θα κατέβουν (άρα, όσοι δεν θα το έκαναν, θα φάνταζαν ασυνείδητοι), ακολουθώντας γενικότερα μια οπορτουνιστική τακτική που σίγουρα θα βρει μπροστά του, αν ποτέ κυβερνήσει. γ) Πάνος Καμμένος, το έτερον ήμισυ μιας εκτρωματικής, όπως έχει εξελιχθεί, συγκυβέρνησης. δ) Ο πάλαι πότε φέρελπις εκσυγχρονιστής περιφερειάρχης Τζιτζικώστας, η Εύα Καϊλή της ΔΗΣΥ, ο Λεβέντης, ο Ζουράρις, η Πατουλίδου, ο Νίκος Λυγερός και ο Φράγκος Φραγκούλης, ο υπόδικος Ψωμιάδης, οι συντάκτες του ψευδώνυμου, αριστερής φρασεολογίας «ψηφίσματος της ανοικτής λαϊκής συνέλευσης της Θεσσαλονίκης», η Χ.Α. και τα δεκάδες ακροδεξιά γκρουπούσκουλα, μαζί και κάτι «αριστερά» εθνικιστικής κοπής, που «είδαν φως και μπήκαν». • Χρήσιμοι ηλίθιοι: α) Οι «εγώ δεν είμαι εθνικιστής αλλά θα κατέβω γιατί είμαι πατριώτης» που κάνανε τις καλύτερες πλάτες στις φάλαγγες της μαύρης τάξης. β) Οι διαμαρτυρόμενοι επειδή η κρατική τηλεόραση δεν έδειξε σε ζωντανή αναμετάδοση το συλλαλητήριο, πράγμα που προς τιμή του δεν έκανε κανένα μεγάλο ιδιωτικό κανάλι, ακόμα και από τα ευθέως αντιπολιτευόμενα. Προσωπικά, ελάχιστη εκτίμηση τρέφω για την ΕΡΤ, επικροτώ όμως απόλυτα τη στάση που κράτησε, έστω κι αν ήταν «κατόπιν άνωθεν εντολής» – το αντίθετο θα ήταν ένα τριτοκοσμικό αίσχος. γ) Οι χουλιγκάνοι εκείνοι του «αντισυστημικού» ΠΑΟΚ που επίσης πρωτοστάτησαν στα επεισόδια αλλά και όλοι όσοι φαντασιώνονται ότι οι κερκίδες των οργανωμένων γεννάνε τάχα συνειδήσεις. δ) Όσοι νομίζουν ότι είναι ποτέ δυνατό οι πολίτες μιας χώρας να αποφασίσουν με δημοψήφισμα την ονομασία μιας άλλης. ε) Όλοι όσοι κάνουν τόπο ή σιγοντάρουν τη σύγχρονη εθνικιστική «μπίζνα» είτε στη μακεδονική είτε σε όποια άλλη εκδοχή της, πριμοδοτώντας παντός είδους «αφυπνιστές», «απελευθερωτές», «τιμωρούς» και συνωμοσιολόγους.

Πηγή: www.lifo.gr