Η συζήτηση για την ανωνυμία στο Διαδίκτυο έχει ανοίξει εδώ και καιρό και ξεπερνάει φυσικά τα στενά όρια της ελληνικής περιφέρειας. Οσο κι αν δεν έχει απασχολήσει καθόλου την δική σας καθημερινότητα, πρόκειται για ένα ζήτημα, που κρύβει σημαντικούς κινδύνους ακόμα και για τη δημοκρατία.
Οταν μία ιστοσελίδα με “ταυτότητα” και “ονοματεπώνυμο” δημοσιεύσει κάτι φέρει την απόλυτη ευθύνη, τόσο απέναντι στο νόμο όσο και απέναντι στους αναγνώστες – επισκέπτες της. Τι γίνεται όμως όταν σε κάποιο από τα χιλιάδες πλέον blogs, οι συντάκτες του κρύβονται πίσω από μία οθόνη και με ψευδώνυμα λασπολογούν κατά του ενός και του άλλου; Δυστυχώς ακόμα στη χώρα μας το νομικό πλαίσιο και οι δυνατότητες προσφυγής κατά ανώνυμων διαδικτυακών λασπολόγων είναι αρκετά πίσω. Φανταστείτε ότι ουσιαστικά μόνο εάν πρόκειται για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα μπορεί κανείς να αξιώσει από τις αρμόδιες ελληνικές Αρχές τον εντοπισμό και τη δίωξη κάποιου μέσω Διαδικτύου. Και τι γίνεται επίσης όταν, είτε μεμονωμένα είτε οργανωμένα οι λασπολόγοι και οι ρουφιάνοι πιάνουν δουλειά και αναπαράγουν ψεύδη και συκοφαντίες; Η απάντηση είναι τίποτα.
Και σα να μην έφτανε αυτό, συχνά βλέπουμε αυτοί οι τύποι να αποτελούν ημιεπίσημο επικοινωνιακό κρίκο ακόμα και πολιτικών φορέων. Το συγκεκριμένο είδος ευδοκιμεί μάλιστα ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, “σιτίζεται” από συγκεκριμένες πηγές και έχει ιδιαίτερη έφεση στο “γλείψιμο” και το “λιβάνισμα”. Συναντάται βέβαια και σε άλλες περιόδους αποτελώντας δεκανίκι του συστήματος και έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της δημοκρατίας.
Οσο όμως εκπρόσωποι αυτού του κατά κοινή ομολογία βδελυρού είδους συνεχίζουν ανενόχλητοι και χωρίς κανένα φόβο να κρύβονται πίσω από blogs και άλλες ιστοσελίδες χωρίς στοιχεία, τόσο η δημοκρατία θα συνεχίζει να δέχεται πλήγματα και θα μετατρέπεται σταδιακά σε… Ρουφιανιστάν. Ευθύνη για αυτό φυσικά φέρουμε και εμείς ως δημοσιογράφοι, καθώς επιτρέποντας από την πλευρά μας όλα αυτά και θεωρώντας τα ως μέρος της καθημερινότητας δίνουμε το δικαίωμα σε όλο και περισσότερους να μας χαρακτηρίζουν συλλήβδην ως “αλήτες, ρουφιάνους”.
Υ.Γ.: Η υπεράσπιση της προσωπικότητας του καθενός μας έναντι της ανωνυμίας, αλλά και έναντι κάθε αμφιβόλου ποιότητας πηγής ενημέρωσης είναι ένα θέμα, το οποίο έπρεπε εδώ και καιρό να μας απασχολήσει. Είμαστε ως πολίτες σε θέση να κρίνουμε αν η χ ή ψ είδηση και ο τρόπος που παρουσιάζεται απηχεί την αλήθεια και αν το μέσο έχει πραγματικό σκοπό να μεταδώσει την πραγματικότητα, ακόμα και αν αυτή είναι κάτω από τη δική του οπτική; Ερωτήματα που χρόνια αναζητούν απαντήσεις…
Δημήτρης Πλεμμένος
Πηγή: eleftheriaonline.gr