Του Χριστόφορου Νικολάου

…εκ Στόλου ορμώμενος…, μου γράφει ο ποιητής και μου στέλνει τρεις ποιητικές του συλλογές. Καλαίσθητες και μικρές όπως μου φάνηκαν, άρχισα να τις ξεφυλλίζω, να τις διαβάζω στα γρήγορα, να τις ξαναδιαβάζω, να τις μελετάω και τελικά να τις βάλω στο κομοδίνο μαζί με τα αγαπημένα μου. Αποκάλυψη για μένα, τέτοια που αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάτι και να το κοινοποιήσω. Ο πατριώτης μας Βαλτινός γράφει κάπου ότι η ποίηση δεν απλώνεται πάνω σε ανατομική τράπεζα … Τι να γράψω τώρα εγώ, ο μη ειδικός, θα το τολμήσω όμως. Στο κάτω κάτω η Ποίηση και ο Ποιητής δεν έχουν ανάγκη από κριτικές, εμείς έχουμε ανάγκη από νέους δρόμους και όνειρα.

Ο πλούτος, η ζωντάνια και η καθαρότητα της γλώσσας εντυπωσιάζουν. Λέξεις όμορφες και καλοζυγιασμένες, μερικές διαμάντια ξεχασμένα, για άλλες να τρέχω σε λεξικά. Λέξεις καθημερινές που ποτέ δεν φανταζόμουνα τις διαστάσεις και τη δύναμή τους, λέξεις σφυριά, μαχαίρια, βάλσαμα, λουλούδια…, λέξεις που μετράνε τα θραύσματα, που χρωματίζουν το δρόμο, γράφει ο ποιητής. Μαγικά συνταιριάσματα σ΄ έναν γοητευτικό λυρισμό, σ΄έναν λεβέντικο πολεμικό χορό, που αχνοκρύβουν πόνο και θλίψη. Ροή που κατεβαίνει λες από τις Νεραιδόραχες, στροβιλίζεται με τα κρυστάλλινα νερά του Τάνου, ηρεμεί, παιχνιδίζει, χτυπιέται στους καταρράχτες, αργοκυλάει και μας αποπλανά σε ανοιχτές θάλασσες και βάθη απροσμέτρητα. Λόγος ολοζώντανος, αρμονικός, μουσικός και χρωματιστός, καινούργιος, απρόβλεπτος, διεισδυτικός και ανιχνευτικός, ευγενικός και ντόμπρος, γιατρός και τιμωρός. Εικόνες εικόνες εικόνες, που σε απεγκλωβίζουν απ΄την πραγματικότητα, σε ταξιδεύουν στο άγνωστο και σε εγκαταλείπουν στο άπειρο.

Που σε φέρνουν σε κόσμους που έψαχνες και αγνοούσες την ύπαρξή τους. Εικόνες πίνακες της ουτοπίας και του ονείρου, του μύθου, της ιστορίας και της παράδοσης, της κάμαρης, της αυλής, της γειτονιάς, του χωριού, του κόσμου και του Σύμπαντος. Νοήματα, σκληρά και τρυφερά, πόνου και ελπίδας, απώλειας και νοσταλγίας, φωτός και σκότους, αγάπης και έρωτα, ψυχής και σώματος, αγώνα και παραίτησης, ζωής και θανάτου. Που σε συνθλίβουν και σε απογειώνουν. Και αλλού, νοήματα μη νοήματα! Ναι λες, εδώ δεν βγαίνει νόημα αλλά είναι τόσο όμορφο, σου αρέσει και το ξαναδιαβάζεις πολλές φορές, μήπως και καταφέρεις να μπεις στο μυαλό του ποιητή …, αχ ποιητή μου, σε βοηθάει όμως να γνωρίσεις τα δικά σου εσώψυχα.

Διαισθάνομαι κίνδυνο να ασελγήσω και γι αυτό κλείνω. Κίνδυνος όμως να απογοητευτείτε εσείς φίλοι μου όταν διαβάσετε τα ποιήματα, μετά τα ΄΄παινέματα΄΄ αυτά, δεν υπάρχει. Σου εύχομαι υγεία, δύναμη και συνέχεια συμπατριώτη, Καστρίτη εκ Στόλου ορμώμενε, ποιητή Ιωάννη Ν. Γιαννίτσιο.

Ποιητικές συλλογές

1) Χνάρια αΧάραγα

2) Φιλί σαν προσευχή

3) Στους ουρανούς καλάμιζα

Εκδόσεις Κοντύλι