(Φωτ. αρχείου, Φλάμινγκο στη λίμνη Μουστού)

Τα φλαμίνγκο μοιάζουν με φιγούρες που ζωγράφισε ένα ενθουσιώδες και ευφάνταστο παιδί προσχολικής ηλικίας – εξωφρενικά μακριά πόδια, γρομπιασμένοι αστράγαλοι, φιδίσιος λαιμός, τεράστιο ράμφος.

Αυτή όμως η φαινομενικά παράξενη κατασκευή βοηθά τα φλαμίνγκο της Καραϊβικής (υποείδος του αμερικανικού φλαμίνγκο Phoenicopterus ruber) να επιβιώνουν σε αλίπεδα, λασπότοπους, παλιρροϊκές λιμνοθάλασσες και έλη μαγκρόβιας βλάστησης.

Με το κυρτό τους ράμφος ξύνουν τη λάσπη για να φτιάξουν το άνοιγμα της φωλιάς τους. Στο στόμα τους έχουν σκληρές τρίχες που φιλτράρουν το νερό, συγκρατώντας μικρά μαλακόστρακα, μαλάκια, έντομα και υδρόβιους φυτικούς οργανισμούς.

Για να φάει ένα φλαμίνγκο τα φύκια του γένους Σπιρουλίνα σκύβει το κεφάλι του έτσι ώστε το κάτω τμήμα του ράμφους να είναι στραμμένο προς τα πάνω. Αυτό το τμήμα χρησιμεύει και ως πλωτήρας, εμποδίζοντας το ράμφος να βυθιστεί χαμηλότερα. Ύστερα γυρίζει το κεφάλι του αριστερά δεξιά και με τη μεγάλη, παχιά γλώσσα του σπρώχνει νερό προς το ράμφος του, όπου ένα φίλτρο από τριχοειδείς προεξοχές συγκρατεί τα φύκια, και διώχνει το υπόλοιπο νερό πάλι με τη γλώσσα του.

Πηγη: nationalgeographic.gr