(Φωτ. Ηλίας Λούφας)

Του Χρίστου Κυρκιντάνου *

Ο καθένας θα διάλεγε κάποιες από τις φωτογραφίες της ιστοσελίδας, «Θυρεάτις Γη», για το εθνικό μας εικονοστάσι. Προσωπικά διαλέγω εκείνες του «Λουφολιά». Αυτός ο σαλός από άλλο χωρόχρονο, που στέκεται μπροστά μας με το ραβδί του και τα χέρια του ανοιχτά σα να χουγιάζει τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό μας, χτυπάει στα άδυτα του μουδιασμένου συλλογικού μας υποσυνείδητου φλέβες ζωής.

Αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα τους τελευταίους αυθεντικούς εκπροσώπους της βουνίσιας γενιάς  μας όπως ο Λιάς ο Λούφας κι ο Πέτρος ο Κουβαράς. Με τον τελευταίο διατηρήσαμε φιλικό δεσμό κιόλας μέχρι που «έφυγε για τ’αλλού» και ορφανέψαμε από Διόνυσο και Επίκουρο. Γιατί, Πέτρος και Λιάς, λατρέψανε το κρασί και την άρνηση της κατεστημένης ευπρέπειας και ασκήσανε ευδοκίμως την τέχνη της ζωής μέχρι την τελευταία πνοή τους.

Το Λιά το Λούφα τον αναζήτησα, μετά τη θανή του, στις σελίδες του Ζαρατούστρα και του Ζορμπά και δεν ήταν εκεί. Κάποτε νόμισα ότι τον συνάντησα ως Αδάμ στη διάσημη ζωγραφιά του Μιχαήλ Άγγελου στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα – ίδιο γυμνασμένο σώμα και ιδίως η ίδια αύρα του αναμάρτητου, στην παιδική όψη. Ήταν η εικαστική απόδοση του πρωτόπλαστου πριν λάβει την τιμωρία του για την αμφισβήτηση του δημιουργού κι εκπέσει στον βούρκο του πολιτισμού και της Ιστορίας. Αλλά τι γύρευε μέσα στο αλλόθροο παρεκκλήσι ένας Αγιαννίτης με Πλατανίτικη ρίζα; Οι παλαιοί βουνίσιοι του Σαραντάψυχου ούτε της δικής τους ορθόδοξης εκκλησιάς το κατώφλι περάσανε εκτός από βάφτιση, στέφανα και για να τους διαβάσει ο παπάς πεθαμένους.

Στο ποτήρι τους με τα δυνατά γράδα αναπαύονται, τελικά, οι ψυχές των γενναίων. Καλύτερα πνίγεται κανένας εκεί παρά στη νεροσυρμή της διανόησης όσο γάργαρα κι αν φαίνονται τα νερά της.

 Καλά, εσείς ναυαγήσατε όμορφα.     

*Ο Χρίστος Κυρκιντάνος, ήταν συμπατριώτη μας (Δήμος Βόρειας Κυνουρίας) από το Στόλο.