Α) Άποψη: Η «διαμαρτυρία» του κ. Λίντς…

Το φαινόμενο των προπηλακισμών πολιτικών, που εντείνεται και συστηματοποιείται το τελευταίο διάστημα πρέπει να μας ανησυχεί ως κοινωνία.

Τα ερωτήματα είναι απλά: Συνιστά πολιτική πράξη η άσκηση λεκτικής ή σωματικής βίας εναντίον πολιτικών προσώπων, ο απρόκλητος προπηλακισμός πολιτικών ακόμα και με αφορμή την παρουσία τους και μόνο στο δημόσιο χώρο, η βίαιη διακοπή μίας οποιασδήποτε εκδήλωσης (ακόμα και παρουσίασης βιβλίου) στην οποία συμμετέχει πολιτικό πρόσωπο; Και αν ναι ποια; Οι συγκεντρώσεις έξω από σπίτια πολιτικών και η εξύβριση των τελευταίων είναι πολιτική πράξη; Πόσο απέχουν τέτοιες συμπεριφορές από την άσκηση ωμής βίας εναντίον άλλων δημόσιων προσώπων (πανεπιστημιακών, συνδικαλιστών) από «αυτόκλητους τιμωρούς» και γνωστούς αγνώστους «εκφραστές της λαϊκής θέλησης», που όλοι καταδικάσαμε απερίφραστα πριν από καιρό.

Γιατί τώρα αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία με τέτοια χαλαρότητα και συγκατάβαση -αν όχι με διάθεση γηπεδικής εκτόνωσης ή επιδοκιμασίας- συμπεριφορές βίας εναντίον πολιτικών προσώπων; Το θέμα δεν είναι αν σήμερα τα πολιτικά πρόσωπα αυτά είναι εν ενεργεία ή πρώην υπουργοί, ο πρωθυπουργός της χώρας, διοικητές οργανισμών και αύριο ο οποιοσδήποτε έχει σχέση με την άσκηση της πολιτικής, αλλά ο προπηλακισμός ως πολιτική πράξη.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι απόρροια της κρίσης και ότι οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι από την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει από τα λάθη των πολιτικών, την αδιαφορία, τη διαπλοκή τους ή και την ανικανότητά τους που μας οδήγησαν στο σημείο που είμαστε σήμερα.

Άρα οι συμπεριφορές αυτές είναι πολιτικές στο βαθμό που οι πολίτες επανακτούν το δικαίωμα να μην αναγνωρίζουν στους συγκεκριμένους πολιτικούς την αντιπροσώπευσή τους και να τους αποδοκιμάζουν. Με αυτό τον τρόπο τους δείχνουν ότι δεν πάει άλλο και ότι δεν έχουν το δικαίωμα να προκαλούν με την παρουσία τους. Υποστηρίζουν -και το θεωρώ ειλικρινές- ότι επειδή με τις διαδηλώσεις και άλλες διαμαρτυρίες δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι σήμερα, χρειάζονται άλλοι τρόποι για να ακουστεί η φωνή του πολίτη, έστω και θυμικά, αυθόρμητα και αιφνιδιαστικά, ώστε να πάψει η ασυλία του πολιτικού.

Κατανοητά όλα τα παραπάνω, αλλά για όλα δεν φταίει η κρίση. Κρίση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη παρακμή των πολιτικών ηθών και έκπτωση της ιδιότητας του πολίτη στο επίπεδο του γηπεδικού παροξυσμού. Κρίση δεν σημαίνει ότι στη θέση της πολιτικής αντιπαράθεσης ή της πολιτικής διαμαρτυρίας επιλέγουμε το νόμο του Λίντς, γιατί τότε ο μεγάλος χαμένος από την παρακμή της πολιτικής πράξης θα είναι ο ίδιος ο πολίτης και όχι οι επαγγελματίες πολιτικοί.

Ιστορικά αποδεικνύεται ότι η απονομιμοποίηση της πολιτικής δίνει πάντα τη θέση της σε αγοραίες και λαϊκιστικές πρακτικές, οι οποίες γρήγορα αποβάλλουν το μανδύα της «αυθόρμητης διαμαρτυρίας» και αποκαλύπτουν τις πραγματικές πολιτικές στοχεύσεις τους.

Άρα, πράγματι υπάρχει «πολιτική» στις πρακτικές των προπηλακισμών, μόνο που είναι εξαιρετικά λαϊκιστική, βαθιά νέο-συντηρητική, ενάντια σε κάθε συλλογική διαδικασία πολιτικής αντιπαράθεσης, μία «πολιτική» που ωθεί τον πολίτη στην ιδιώτευση και στην «πολιτικοποίηση» των απωθημένων του. Ο κίνδυνος αυτής της «πολιτικής» είναι η ανοχή της σιωπηρής πλειονότητας των πολιτών. Γιατί στη Δημοκρατία οι κανόνες είναι γνωστοί. Οι πολιτικοί δεν είναι αναντικατάστατοι, ούτε αναδείχθηκαν στις θέσεις τους με μεταφυσικό τρόπο. Με τη βούληση του λαού αναδείχθηκαν! Με την ίδια βούληση μπορούν να αλλάξουν. Το ζητούμενο είναι μαζί με αυτούς να αλλάξει και η πολιτική!

Όμως για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα, η συστηματοποίηση του οργανωμένου, του αυθόρμητου ή του αχτιβιστικού προπηλακισμού οποιουδήποτε πολιτικού προσώπου- όπως και οποιουδήποτε προσώπου γενικά- δεν μπορεί να είναι αποδεκτή ή ανεκτή πολιτική πράξη. Είναι βία, η οποία βλάπτει σοβαρά τη Δημοκρατία και γι’ αυτό είναι καταδικαστέα.

* Του Θόδωρου Παπαθεοδώρου καθηγητή Αντεγκληματικής Πολιτικής και Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

B)  Άποψη: Έσπειραν άνεμους και θα θερίσουν θύελλες.

Ένα χρόνο από τότε που τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον εμπρησμό της Marfin, ένα νέο παιδί, 31 ετών δίνει μάχη με το θάνατο.

Το 2010 τους υπαλλήλους της τράπεζας δολοφόνησαν κάποιοι, όπως είπαν, αναρχικοί, μπαχαλάκηδες ή κάποιοι ανόητοι ψευτοαντιεξουσιαστές.

Ορθώς ο χαμός των τριών παιδιών συγκλόνισε το Πανελλήνιο, έγινε μέγα θέμα κι ένα χρόνο μετά η τηλεόραση τίμησε δεόντως τη μνήμη τους. Ένα μελανό σημείο: Η Αστυνομία ακόμη και σήμερα δεν είναι σε θέση να βρει τους δολοφόνους τους. Προσαγωγές κάνει, αλλά συλλήψεις ποτέ.

Μετά από ένα χρόνο, ο άτυχος νεαρός βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο. Φέρεται να ξυλοκοπήθηκε άγρια και να δέχθηκε χτυπήματα στο κεφάλι, λίγα μέτρα από εκεί που σκοτώθηκαν οι υπάλληλοι της Marfin.

Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι οι μπαχαλάκηδες οι δράστες. Είναι αστυνομικοί, άνθρωποι με στολές, με ονόματα, με διακριτικά στις στολές τους. Άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. που είχαν λάβει διαταγές να μη χαλάσει η εικόνα της Ελλάδας, την ημέρα που η τρόικα κάνει βόλτες στα υπουργεία.

Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει διατάξει Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Ποιος όμως πιστεύει ότι θα βρεθούν οι ένοχοι; Αυτοί που έχουν στείλει σε κώμα στην εντατική ένα νέο παιδί; Άραγε θα υπάρξει ανάλογη καθυστέρηση στις έρευνες ή επιτέλους θα έχει κάποιος το φιλότιμο να πει στους γονείς αυτού του παιδιού ποιοι αστυνομικοί και γιατί έστειλαν το γιό τους στο νοσοκομείο;

Μακάρι η υγεία του να βελτιωθεί το ταχύτερο. Πολύ φοβούμαστε όμως ότι στην κυβέρνηση όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Και αν υπάρξουν θύματα σ’ αυτή την πάλη, τότε θα έχουμε νέα Δεκεμβριανά. Και θα είναι πολύ χειρότερα διότι τώρα ο κόσμος είναι και πεινασμένος και απογοητευμένος.

Έσπειραν άνεμους και θα θερίσουν θύελλες.

*Πηγή: www.antinews.gr