Κάπου στους κακοτράχαλους κι υγρούς τόπους της Ηπείρου, εκεί υπό τη σκέπη της σκληρής και μεγαλειώδους Αστράκας, με κλεισμένα τα 50 πια, ένας άνθρωπος γυρίζει πίσω τον χρόνο κι αναθυμάται: μια μέρα σαν σήμερα, 28 Σεπτεμβρίου του 2000 στη μακρινή Αυστραλία ήταν πρώτος! Τώρα; Πρώτος μένει!
Είναι ο Κώστας Κεντέρης, που ό,τι κι αν συνέβη μετά το 2000 – εκεί στο 2004 – που ό,τι κι αν έγραψαν και μετέδωσαν τα ανθρωποφάγα Μέσα, όσους λίθους κι αν του έριξαν οι «αναμάρτητοι», την ιστορία του δεν μπόρεσαν να την ξεθωριάσουν: μια μέρα σαν σήμερα, μεσημέρι για την Ελλάδα, έτρεξε πλάι σε 7 μαύρους αθλητές και νίκησε στα 200 μέτρα των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ, βάζοντας το όνομά του πλάι σε εκείνο του Λίβιο Μπερούτι και του Πέδρο Μενέα, των άλλων δύο λευκών δρομέων που πήραν χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ήταν ο Κώστας Κεντέρης που γι’ αυτόν υψώθηκε η Ελληνική Σημαία στον υψηλότερο ιστό σε αγώνες στίβου, σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά 88 χρόνια για έλληνα αθλητή. Ο Τσικλητήρας πριν από τον Κεντέρη ήταν το σημείο αναφοράς των αθλητικών συντακτών: «Από τη Στοκχόλμη το ΄12, στο μήκος άνευ φοράς, με τον Τσικλητήρα, έχουμε να πανηγυρίσουμε χρυσό μετάλλιο», έλεγαν και περίμεναν…
Κι ο Κεντέρης ξεπέρασε τον εαυτό του, ξεπέρασε τους μανιασμένους αντιπάλους του, ξεπέρασε και την Ιστορία, τότε στην Αυστραλία· δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την μικρότητα των ανθρώπων στα χρόνια που ακολούθησαν.
Ο Κεντέρης «λερώθηκε» σαν ντοπαρισμένος, ενώ δεν συνελήφθη ποτέ να έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών, γεγονός που δικαιολογεί το ότι δεν του αφαιρέθηκε το μετάλλιο του Σίδνεϊ.
Ο Κεντέρης λοιδορήθηκε, κυνηγήθηκε απηνώς, από δικούς κυρίως, σχολιάστηκε από εκείνα τα μικρά ανθρωπάκια που σκουντουφλάνε στις χαμοζωές τους, σύρθηκε σε δικαστήρια για την γνωστή υπόθεση του τροχαίου με το δίκυκλο, κι τόσα χρόνια μετά, εκείνη η υπόθεση, ουσιαστικά δεν έχει καθαρίσει από τη συννεφιά· λες και τα σύννεφα φεύγουν ποτέ από τις κορφές…
Τα χέρια που πλύθηκαν δεν είναι λιγότερο καθαρά από εκείνα που δεν λερώθηκαν ποτέ. Και τα «χέρια» του Κεντέρη καθαρά ήταν και πριν πλυθούν από την αθωωτική απόφαση της Δικαιοσύνης!
Κι εκεί, στην Ήπειρο, υπό τη σκιά της Αστράκας, στο Μικρό Πάπιγκο, ο Κεντέρης ίσως να δει σήμερα εκείνη την κούρσα και να δακρύσει. Άλλωστε τα δάκρυα των ανθρώπων συνήθως έρχονται αργά… Προηγούνται οι συμβιβασμοί, οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις οι αλλοτριώσεις, των άλλων ανθρώπων τα ύπουλα χτυπήματα…
Με αναμνήσεις αρχίζεις τη μέρα σου μετά τα 50, με αναμνήσεις την κλείνεις και ο νους – κόμπος σφιχτός – να μην λυθούν τα χρόνια που δέθηκαν μέσα σε 20 δευτερόλεπτα, τότε!
Και ξέρεις τι είναι να ‘σαι εσύ ο Μεσσίας του ελληνικού αθλητισμού κι οι άλλοι να σε δείχνουν για Ιούδα;
Φαράγγι η μνήμη, σαν του Βίκου, που κόβει τα βουνά των καιρών στη μέση σαν μαχαίρι. Κι η μνήμη είναι ο πιο τρομακτικός καθρέφτης του κόσμου: σκύβεις να δεις τα δικά σου και τρελαίνεσαι κι ανταριάζεις από τη συνάφεια γεγονότων στα οποία δεν είχες (ίσως και να μην είχες) καμιά συμμετοχή. Κι όλα χάνονται στο φαράγγι της… Μόνο εκείνο, το χρυσό της πρωτιάς δεν ξεθωριάζει, το κοιτάζεις και σε θαμπώνει, σε γυρίζει 23 χρόνια πίσω, όταν έτρεχες πλάι στην Ιστορία και την ξεπερνούσες και συλλογιέσαι: «άξιζε τόσος Γολγοθάς, τόσος σταυρός μετά;»… Άξιζε! Κι ας μην σώθηκαν οι άνθρωποι…
Και εκείνα τα «μικρά ανθρωπάκια» που τον σταύρωσαν, ακόμα σκουντουφλάνε…
Του Νίκου Τζανίδη
Πηγή: ethnos.gr